Świat więdnie tuż pod złudnym blaskiem miasta,

tańczę kadryla w parze ze świętym.

Od wszystkich możliwych dupereli.

Ślisko, więc mylę kroki, święty pobłażliwie

klęka. I gładzi grzechy,

pora uciekać.

W zaułki, podwórka, przedwcześnie postarzałe

parki. Tam nikt nie będzie szukał natchnień,

tym bardziej cnót kardynalnych.

Najwyżej rzygną śmiechem przez okno

– wystarczy podziękować bijąc pokłon.

Ewentualnie zasnąć z kamieniem pod policzkiem.

Mamrocząc: bez winy, ale rzucać, skoro już jestem.