„Pracuje za tysiąc srebrników miesięcznie.
można się za nie tylko powiesić.” – bardzo podoba mi się ta bardzo zręczna i wymowna fraza, jednakże nie w kontekście przesłania wiersza. Srebrniki – to niechybnie symbol zdrady, tu – jak mniemam – zdrady samej siebie i podjęcia pracy nie con amore, a jaka się trafiła. Jednakże nie pasuje mi to zestawienie konieczności czasów z Judaszowymi monetami, ze zdradą. Takie życie. Gdyby peelka była np. wegetarianką, a zaczęła pracować w sklepie mięsnym czy nienawidziła SLD, a podjęła pracę w biurze posła Iwińskiego – odniesienie do zdrady byłoby spójniejsze.
Za to końcówka wiersza – super. Pozdrawiam.

Napiszę tak. Nieciągłości logiczne dominują. Tak i owszem słowa same w sobie tworzą koloryt metaforyczny, lecz tuż za nim pojawia się linia prosta. Kolejna warstwa to obszar, w którym muszę sobie tłumaczyć dlaczego tak właśnie jest, a nie inaczej.
Ogólne wrażenie porównałbym do wiatraka, który nie został zatrzymany i z dalszej perspektywy może fascynować. Gdy się zatrzyma widać jak wiele trzeba przy nim zrobić.
Takie tam odczucia po kilku czytaniach.

Ajw, wiersz jest całkiem sprawnie napisany, natomiast coś w jego wymowie nie do końca mnie przekonuje. Czuję, jakbyś na siłę chciała wywołać we mnie współczucie, a ja zadaję pytania i chcę podrążyć szukając odpowiedzi.
Może irytuje mnie nawet nie to, co w wierszu, co takie nastawienie części młodzieży, które też przebija częściowo może z tego tekstu - że zostaliśmy oszukani, skrzywdzeni, poszliśmy na studia i miały być kokosy - a tu figa. Tylko że obserwuję swoich znajomych i jakoś Ci, którzy mieli pomysł na siebie, wybrali studia z głową, przykładali się i byli aktywni - wcale źle nie zarabiają. A jak ktoś wybrał kierunek "bo łatwo się dostać" całe studia przebimbał, skończył jakoś i nawet nie wie, gdzie po nich mógłby szukać pracy - to czasem sam jest sobie winny.
Nie chcę też nikogo oceniać, bo sytuacje są naprawdę różne, to temat na szerszą dyskusję.
Jeśli chodzi o formę jest nieźle, końcówka zdecydowanie na tak, srebniki - zgadzam się z Mede-ą.

Nie czytałem przedmówców celowo, by nie zatrzeć pierwszego wrażenia. Cóż, pokolenie zawiedzionych nadziei. Argument trzeba było się uczyć jakoś mnie nie przekonuje. W społeczeństwie powinno być miejsce na każdą jednostkę. Jestem z pokolenia przełomu, to że nie potrafiłem wykorzystać koniunktury dzikiego rynku, dyskwalifikuje mnie w jakiś sposób? Czy zasobność mojego portfela świadczy o mojej wartości? Nie sądzę. W naszej obecnej rzeczywistości ciężko o optymizm, nadzieja też już w agonii.
Pozdrawiam.

Ajw, po Twoim wytłumaczeniu utwierdzam się jeszcze bardziej w moim poprzednim komentarzu.
Kilka uwag:
To, że ktoś skończył studia, wcale nie oznacza, że go "było stać" - znam wiele osób, gdzie cała rodzina odbierała sobie od ust, żeby synka było stać na mieszkanie w mieście albo po zajęciach ktoś całe noce nie dosypiał robiąc na nocki, żeby starczyło na opłaty.
Za absurdalne uważam przekładane problemów indywidualnych wyborów na poziom władzy, systemu, wyzysku, gdy zaczynają się gdzie indziej. Problem raczej w tym, że wiele osób ślepo uwierzyło w moc wyższego wykształcenia, pootwierały się uczelnie o żenującym poziomie i śmieszne kierunki. Ludzie kończą studia, zupełnie nic z nich nie wynosząc a potem ludzie mają pretensje do systemu, że są wyzyskiwani. Trzeba się najpierw zastanowić nad sobą, co się potrafi, jakie umiejętności warto rozwijać, na co będzie zapotrzebowanie, a nie mieć pretensje do systemu, że "trzeba" było emigrować.

Zyjąc w eremie, pogryzając korzonki i pijac wodę z potoku, nawet mając wielodzietną rodzinę, zarabiając tysiąc zl/ mies - można spokojnie przeżyć. Ja tak właśnie czynię. W głuszy panuje spokój i człek nie martwi sie wyimaginowanymi miejskimi problemami. Zbiera się jagódki i drewno na opał na zimę. Elewacja z pustych butelek plastikowych z powodzeniem zastępuje 50 cm warstwę izolacji domku jednorodzinnego, dając ciepło wewnątrz samotni w mroźne dni. Mówię Ci, to piękne życie. Nawet te wacki ze skarbówki nie mają nad tobą mocy!

I wtedy zarobiony grosz można z powodzeniem wykorzystywać do wzniosłych celów: gra w bingo oraz kolekcjonowanie znaczków pocztowych z minionych dekad!



DoCo

Vanillivi - jak mniemam, ajw nie chciała drobiazgowo wpisywać najniższej płacy jaką się dostaje 'na rękę'. Na terenach o wysokim bezrobociu, idziesz za tyle za ile oferują jakąkolwiek pracę.
Bo masz alternatywę taką - mało albo wcale. O pełnym wymiarze w niektórych przypadkach można tylko pomarzyć, albo zatrudniają na 1/4 etatu, a zapieprzasz pełnowymiarowo, albo śmieciówka, gdzie już w ogóle wolna amerykanka, bo po 3,50 na godz. Pozdrawiam.

ajw - generalnie tak, ale i nie do końca, bo bieda to raczej stan umysłu, niż posiadanie rzeczy. Jeśli mówić o nędzy, bo to raczej wiersz o niej, to całkowicie się zgadzam, bo jak już wspomniałam - co dla jednego bieda, dla drugiego już nie.
Ale poza tym moim marudzeniem, bardzo ciekawy wiersz, społeczny, a przecież nie moralizatorski, dużo prawdy w nim. Chociaż znam ludzi, którzy nie mają kasy coby kupować, ale lubią, czy też lubili chodzić po sklepach, patrząc na półki i wybierając, co też by kupili, gdyby było ich stać. Teraz nie chodzą, bo doszli do wniosku, że tak naprawdę wcale tych rzeczy nie chcą. I wcale nie dlatego, że nadal ich nie stać.

Podobasz mi się w takiej odsłonie ajw.

Pozdrawiam

ajw - jak wyjaśniłam, bieda to kwestia tego, czego nam brakuje do tego, aby być szczęśliwymi, czy raczej, co uważamy, że nam potrzeba to tegoż. Dla milionera trza kolejnego miliona, dla kogoś np. nowego kompa, dla innego, sukienki. Dlatego też bieda jest pewnym stanem umysłu. Ale nędza, brak środków do życia - to jest stan nie-posiadania. Tak ja to rozumiem, dlatego dla mnie Twój wiersz jest o nędzy. Ale to przecież tylko kwestia subiektywnego zrozumienia określeń.

Pozdrawiam