Czy sens byłby inny, Coca, gdyby pozbyć się inwersji?


To wszystko rymujące się słowa. No i powtórzenie "snu".
Także "trywializmy/przyjaźnimy" wpada na siebie rymem, a brzmieniowo "sumienia/uzależniania".


Bez spacji przed pytajnikiem.



Te słowa też się rymują.

Ale treść mi się podoba, bo zręcznie wplotłaś i przeplotłaś różne odniesienia do mitologii, a także pewnych piosenek z całym ich klimatem dawności.

Miłego

Jasne! Ja tak bardziej oportunistycznie podejdę do tematu. To z racji sugestii Miladory, jak i prób zaspokojenia "się" Autorki.
Czytałem przed i faktycznie "sny" się spiętrzyły. Ale...
Owa sugestia związana z tzw inwersją nie do końca trafia do mnie, co więcej nawet urzeka. Byłbym ostrożny ze zmianą. Podobnie rymy wewnętrzne. Są. To fakt. Ale czy w połączeniu ze specyfiką języka francuskiego nie dodają klimatu, czyż nie spełniają roli tytułowej sinusoidy?
Do mnie ta forma przemawia i mimo ogromnego doświadczenia warsztatowego Miladory, a co z tym się wiąże szacunku dla wiedzy, osobiście nie dłubałbym w treści.
Zaserwowałaś wymagającą pozycję, do której trudno mi się odnieść, czy z którą łatwo mi jest utożsamiać się. Jedno wiem, że kawałek retrospekcji wydobyłaś ze mnie na światło dzienne w sposób niezamierzony, a za to jestem wdzięczny. To tyle przy okazji tej wizyty. Wrócę.
Pozdrawiam.

Takie rozwiązanie jest bardzo dobre, Coca.
Tylko usunęłabym przecinek przed nawiasem - tam się ich w zasadzie nie stawia.
Także paralelnie przed (płoną ogniska).
Nie ma sensu ciąć wersów przecinkami bardziej, niż jest to konieczne.

Ale tam, gdzie zaznaczyłam w poprzednim komentarzu - przydałyby się.
Aha - wiem, że w języku francuskim jest inna interpunkcja, ale to polski wiersz, w którym pytajnik powinien być postawiony zgodnie z prawidłami naszej pisowni.

Aha, jeszcze jedno:

A gdyby tak zmienić na "trywializm" jako pojęcie ogólne?
- trywializm ma moc uzależniania - odpada wtedy nagromadzenie liczby mnogiej i wpadające na siebie "trywializmy/przyjaźnimy".

A teraz znikam sobie wreszcie.

A owszem - ale cytujesz francuski zwrot grzecznościowy, a nie zdanie z jakiejś książki, które wymagałoby dokładnego odwzorowania pisowni.
Dlatego byłabym za usunięciem spacji.

Co do rymów - niezależnie od języka i wymowy słowa te tworzą rymy przybliżone, a one mają zdolność wpadania w ucho, gdy tylko rytm je podkreśli.
Podobnie jest z "śni mu się dal/Saint Lazare".
Ale po tych małych poprawkach, gdy zniknął jeden "sen", reszta wpasowała się już bez problemów i nawet owe przybliżone rymy nadają teraz jakby większą delikatności słowom, nie hacząc.

Ale mam wątpliwości:

Miałaś przedtem dwa przecinki - przed i po nawiasie. Jako wtręt. Wtręty oddziela się przecinkami, więc źle Ci doradziłam. Bo albo w tym przypadku powinny być dwa, albo żaden.
W przypadku zastosowania nawiasów byłabym jednak za ich brakiem, na korzyść wizualnej klarowności wersu.

I sprawdź, czy nie masz o jedną spację za dużo po "Lazare", a przed dywizem, bo na to wygląda.

No to sobie pogadałyśmy.

Sposób na znikanie? Wystarczy awaria światła na całej ulicy, jak to miałam późnym wieczorem, a już masz wrażenie, że nie istniejesz.
Uff... udało się pogotowiu elektrycznemu naprawić, więc przyczłapałam ponownie.

Oki. Jeśli już brniemy w techniczny aspekt wiersza, to mam tu również rym Jan/dal... itd.
To trochę zakrawa w moim odczuciu na "krochmalenie" pościeli z atłasu. Nie neguję celowości rozbierania wiersza na czynniki pierwsze, jedynie zwracam uwagę na prosty fakt; nadmiar pudru też jest zły. Interpunkcja? Owszem wymaga czasami spojrzenia z boku, ale upieram się, co do pierwszego wersu i nawiasu w nim. Drażni dosłownością. W moim odczuciu zbyt wulgarnie dopowiada znaczenie, a nawet ośmielę się napisać, że jest formą szantażu interpretacyjnego, który nie służy pierwszej strofce.
Jeśli chcesz, by syty i cała, jak to w jakimś przysłowiu stoi, to pokażę go po swojemu

w moich górach pozostawionych mieszka syzyf – Jan.

Tak oto, utrzymasz konwencję formy zapisu, dopieścisz (niepotrzebnie - jest na miejscu) inwersję, zadowolisz dłubiących i nazwijmy rzecz po imieniu - nie zaszkodzisz wierszowi. Przecież w przedostatnim jest również mała inwersja i traktuję ja jako klamrę w formie.
Czasami pisząc powinniśmy wejść na drabinę (i to wysoką). Wtedy mamy dystans albo punkt, by "wskoczyć w wiersz" i w nim zatracić się. Dwa w jednym? Ne, ne...
Tak oto wróciłem i szturchnąłem "patykiem słownym" to, co powinno być szturchnięte moim zdaniem. Widzę, że powracasz i czuję nadchodzące ciekawe wpisoczasy. Teraz odkładam patyk na później.
Powodzenia M.
[edyt.]PS.
Wrzuciłem ten wiersz do edytora i pozbyłem się tych wszystkich "tiutań" i ozdobników, tej całej masy dodatków. Tylko słowa. Ożył i czytał się wdzięczniej.

Witaj Coca.

Rzeczywiście sama :ścina" nad wierszem, bardzo kreatywna. Wydaje mi się że właśnie takie dyskusje dają ciekawe wyobrażenie - Coci twórczyni, i dwojga "poprawczaków". Przy tym zwykły zjadacz wierszy może się dać lekko podgrzać wiedzy.

Wiersz jak zwykle u Ciebie wymagający skupienia . Ciągle rośniesz.
Tak na marginesie - półroczny pobyt we Francji, to niebywały skarb wspomnień. Żaden inny kraj nie zadziałał tak na mnie jak Francja. Pozdrawiam.