Przedstawienie

Teatr ogromny i ludzi tłum,
to lśniący, to szarobury.
Już trzeci dzwonek, już cichnie szum,
kurtyna idzie do góry.

Już reflektory rozdarły mrok,
jaśnieje miejsce na scenie.
Tam każdy z widzów kieruje wzrok,
zaczyna się przedstawienie.

Lecz scena pusta już długo dość
i katastrofy czuć smrodek
Wtedy reżyser udając złość,
mnie każe wypchnąć na środek!

I główną rolę każe mi grać,
bez tekstu i bez suflera.
Mam mu pokazać na co mnie stać,
że jestem większy od zera.

Coś mówię - słyszę na sali śmiech,
coś robię - śmiech znowu gości.
Niekiedy ginie mi w piersi dech.
Jak trafić do publiczności?

Choć się starałem ze wszystkich sił,
pomidor zgniły mnie trafił.
A widz niezadowolony był,
wrzeszcząc żem nic nie potrafił.

Opuszczam już scenę, łeb nisko,
w oczy nie patrzę nikomu,
Niziutką mam cenę za wszystko
i wstyd tak wracać do domu.

Reżyser był jednak w kulisach.
Kazał się kłaniać na scenie!?
W swym wielkim notesie zapisał,
„Niezłe miał chłop przedstawienie.“