Obgryzając paznokcie mogła w pełni odprężenia spoglądać na otaczający świat. Przyjemnie intensywny zapach olejku do opalania wytwarzał wokół Zosi atmosferę, jaka mogła towarzyszyć ambasadorom zebranym u tronu królowej Wiktorii.

Obcinali ją wzrokiem i wdychali ulotność, atrybut najskuteczniejszej ochrony przed wiecznym słońcem.

Kochali Polskę tak jak kochali oboczności, których nawet nie zauważali w wypowiadanych słowach.

Rzucali spojrzeniami na pomostowe plażowiczki, rzucali najbardziej polskimi kurwami przy każdym pociągnięciu browara z ciemnych szyjek, a po zostawieniu malinek na opalonych szyjach wrzucali w toń upalone słońcem i blantem kobiety jakby stemplowali nadchodzącą noc.

Byłoby miło. Gdyby tak zdecydował się schwycić jej dłoń, przyłożyć usta do pachnącej skóry, potraktować Zosię jak królową Anglii. Gdyby nie obgryzała paznokci.

Plusk.

Nie miał możliwości utrwalenia w pamięci elementów, które nakazały mu potraktowanie jej jak kolejnej wiejskiej panienki pretendującej do miana kurortowej zastępczyni księżnej Diany.

Postrzępione na kształt rozdartego gwałtowną bezsilnością papieru paznokcie wyłoniły się z wody pierwsze, jednak w ułamku sekundy przybladły w obliczu rozpaczliwie wyrzuconych ku słońcu dłoni. Agresja ostrego zapachu również nie potrwała długo.

Mierzona w kilkunastu centymetrach długość wakacyjnego, efemerycznego uczucia nie zwróciłaby na siebie uwagi annalistów oraz historiografów, równać się nie mogła magii brytyjskiego imperium, również dawno zwietrzałej.

Pozostało Hull, w którym zacumować mogły marzenia podróżników całego świata, do którego odlatywał następnego dnia aby nie musieć obgryzać paznokci i móc modlić się o zdrowie Królowej.

Tej nadrukowanej na dziesięciofuntowym banknocie pachnącym dobrobytem.