Śniła mi się przyjaźń. To zabawne.

Cieszyłyśmy się jak roztańczone motyle w ogrodzie życia.

Linia horyzontu przed nami pełna była bezkresnych dróg prowadzących poza widnokrąg.

W powietrzu unosił się zapach żywicy nasyconej słodyczą lata.

Twój dom nie miejscem, do którego nie musiałam pukać.

Nie nosiłyśmy jeszcze kostiumów z plastiku ani nie udawałyśmy siebie.

Nawet cisza była lekka, jakby starzała się razem z nami.

Czas płynął niezależnie od wypowiedzianych słów, które przecież były tak zbędne.

Chyba wtedy było nawet to, co niektórzy nazywają szczęściem.

Aż do dnia, w którym wszyscy wzięli udział w jakimś koszmarnym przedstawieniu.

Każdy chciał zagrać swoją rolę jak najlepiej.

Ale ja nie chciałam w niczym grać.

Bałam się, że zapomnę spisać scenariuszy z dotychczasowego życia.

To nie był maj, to był już październik.

Dokoła mnie fruwały kartki z kalendarza, wyblakłe i poszarzałe, dogasające w słońcu późnej jesieni.

Za oknem płynęła rzeka i rwącym nurtem burzyła tamy z gałęzi.

Patrzyłam, jak wiatr zrywa z drzew nasze liście i rani je o kamienie.

Było mi przykro.

Zamknęłaś okiennicę.

I...

wszystko znikło.