– Świetnie ściąga ta lornetka. Dobry zakup.

– Popatrz, Ruda chyba na kogoś czeka. Nakryła stół i zapaliła świeczki.

– Pokaż. Rzeczywiście. A jak gustownie urządziła duży pokój. No, no. Dotąd nie było jak tego zobaczyć, bo Ruda nie żyje zbyt blisko z sąsiadami. Ale wiesz, ona chyba już długo czeka, bo świeczki prawie w połowie się wypaliły. Zaraz, dzwoni do kogoś z komórki. Czeka. Nikt nie odbiera. Wstała, zgasiła świeczki i z powrotem usiadła przy stole. Podparła głowę rękami i siedzi.

– Pewnie facet ją wystawił.

– Oddaj lornetkę. Chcę coś sprawdzić. Wiesz, że ma funkcję na podczerwień? Zawsze chciałem taką mieć. Idealna na ryby.

– Przyszedł! Przyszedł! Przyniósł kwiaty. Teraz obejmuje Rudą. Całują się.

– No, chwilę, nie szarp mnie za rękaw.

–Nikogo nie widzę!

– Pewnie poszli do sypialni.

– A, to dlatego tak chętnie dałeś mi lornetkę, bo „momentów” nie widać. Teraz sam obserwuj.

–Chodź, coś się dzieje. Facet stoi w progu, gestykuluje i mówi do telefonu. Pociera czoło i zaczyna chodzić po pokoju. Upycha koszulę do spodni. Jest wyraźnie zdenerwowany.

– A gdzie Ruda? Nie widzisz?

–Jest. Podaje kolację. Siadają. Rozmawiają.

–Zaraz. On rzuca sztućcami i odsuwa krzesło.

– Pewnie mu nie smakuje.

– Nie, to nie to. Kłócą się, chyba o ten wcześniejszy telefon.

– Pokaż.

– Cholera! Z taksówki wysiada jakaś kobieta i idzie prosto do domu Rudej. Dzwoni. On otwiera drzwi, próbuje zastąpić jej drogę. Odpycha go oburącz. Przechodzi przez pokój. Policzkuje Rudą. Ale się awanturuje! Jest czerwona jak burak.

– Chcesz popatrzeć?

– Nie. Wiem co będzie dalej. Awanturnica zabierze ze sobą mężczyznę, który potulnie z nią wyjdzie, a Ruda zostanie sama i będzie długo, długo płakać.

– Rzeczywiście wychodzą! Wiesz, że on nawet się nie obejrzał. Wsiadają do jego samochodu. Mości się wygodnie za kierownicą. Wygląda jakby mu ulżyło.

– Skąd wiedziałaś, co się stanie?

– Już to widziałam.

– Gdzie?

– W swoim życiu.