To narrator, a nie autor opisuje sytuacje w Klubie. Musi być bezduszny. Nawet prezentując nietypową postać, która się chroni w ciepłym pomieszczeniu, nie może moralizować. Przeciwnie oddaje niejako naturalne uczucia zwykłych starszych, przygotowanych do święta ludzi, którzy widząc brud i czując smród, w sposób niejako naturalny stosują niezamierzony ostracyzm. Przykra konfrontacja - konflikt sumienia, który gwałtownie później narasta, jest wtedy dla czytelnika wyraźniejsza, bo poza nim nikt tego nie widzi. To daje mu satysfakcję i poczucie wyższości moralnej. I o to chodzi.
Nie wolno psuć opowiadań - a Ty to właśnie proponujesz.
Proza tylko wtedy warta jest czytania, jeśli prezentuje konflikt, dramat. Najlepiej gdy on narasta, gdy czytelnik czuje, że coś jest nie tak, gdy sam próbuje przewidzieć rozwój sytuacji, a ten go zaskakuje i pozwala mieć satysfakcję, że odgadł puentę, że ją wyłuskał sam, że ją zrozumiał.
W innym wypadku nie jest to opowiadanie, tylko książka telefoniczna.

Do Andre.
Tak.
Ponadto nie mogłem napisać, że "nurek" potwornie śmierdział, bo obraziłbym inteligencję czytelnika. Napisałem, że zrobiło się koło niego pusto. Nurek to "nurek" i nie ma co filozofować. Każdy wie o co chodzi do tego stopnia, że przestało to być nazwą o wydźwięku pejoratywnym.
Zachęcam Cię do przeczytania mojego kolejnego opowiadania pt. "Zenek-trzy tysiące", które czeka w kolejce na opublikowanie. Tam jest jasno przedstawiony mój stosunek do meneli.

Zachęcam do przeczytania mojego eseju o Orianie Fallaci. Jest tam fragment o tym, że Oriana przeprowadziła wywiad ze współczesnym biskupem, który jako żywo jest chlubną kopią biskupa Benvenuto, o którym pisał Hugo.