We mgle otu­lone lasów nikłe brze­gi.
Spo­wite na­miętnie wyb­lakłą kochanką deszczy.
Zjed­nać próbu­je ziemie, w brudną przys­troić zasłonę.
W ser­ce chłód wle­wa, a ono mdle­je stra­pione.

Prześwi­tują ko­lorów niedo­bit­ki gdzieś na skra­ju.
Da­lej ołtarz we krwi spla­mion. Ni to wiedźmy, ni to diabły.
Ciem­na pos­tać, a grom­kim blas­kiem od niej bi­je.
Kimże jes­teś? Czer­wienią niewinną zhańbiona.

Ona to mil­czy, a ja pat­rzę i to widzę:
Tro­je lic bla­dych od śmier­ci całunków rychłych.
Jut­rzen­ki na­dob­ne, piękno skos­tniałe w udręce.
Czymże Ci win­ne one? Od­po­wiadaj szczerze.

Us­ta roz­warła, nad­le­ciało kruków chma­ry.
Ona słowem kąsa, one dziobać jęły roz­wrzeszcza­ne.
Szu­mią skrzydła, wiatr sza­leje, bo­leść mnie uj­mu­je.
Mgła mię ok­ryła, jak chusta twarz żałobną.

Gdym już widział ciem­ność dookoła je­no
i krew moją trys­kającą z ciała zew­sząd.
Te­dy poczęła mówić do mnie ty­mi słowy,
co ducha we mnie zmro­ziły do reszty:

Jam szu­kała miłości ciepła i spo­koju,
dnia każde­go tracąc piękna is­krę.
Życie ku gro­bom pchało ser­ce,
jak młodość odurzyć po­mar­szczo­ny li­cem?

A ja pół żyw, led­wo je­no czując,
za nogę ująłem ów Marę nie­chyb­nie.
Za­miast kośćca twar­de­go, węże kąśliwe.
Cóż Ty czor­cie jes­teś,, mów naprędce.

Jam je­no kochać chciała, piękno swo­je widzieć.
Krew mi da­je blas­ku, dzięki niej to żyję.
Młode li­ca co do krop­li swej czer­wieni poz­ba­wione,
one to gładzą me zmar­szczki, gdym jest upiorem.

Ty mój bied­ny jed­nak zgi­niesz wnet niechybnie.
Tyś jest mąż, a ta­kimi prze­to gar­dzę.
Ty mnie uj­rzysz, twarz moją obaczysz,
a za­raz po­tem tru­pem pad­niesz mar­twy.

Zdjęła kap­tur, wro­gość od niej bi­je,
spod kap­tu­ra set­ki skrzy­deł,
nieto­perze no­cy bra­cia mnie całują,
tracę siły, tracę życie, ja­kie imię Two­je- krzyczę:

Jam kochała i kochaną być chciała,
nie tra­cić blas­ku ni wdzięku,
młodą być do końca, a końca nie widzieć.
W krwi kąpiele biorę, te­mu żyję.

A Ty jeśli ducha wol­ności zap­ragniesz,
imię me od­gadnij nie­szczęsny człowie­cze,
te­dy przyjdź do mnie, z ser­cem pięknej niewias­ty,
a duch Twój ule­ci do świata świętych bra­ci.

Oto ciem­ność mnie ujęła, ona w ucho szep­cze.
Imię jej usłyszałem, za­raz po­tem z te­go świata zszedłem.
Ciało moje legło w ziemi obumarłe,
a ja zaklęty, nocami tylko płaczę:

Ty, który ka­mień z ty­mi widzisz słowy:
Pom­nij na mnie i wypowiedź imię tejże wdowy
która zaklęła mą duszę w skal­nej niewo­li,
bym wolnością mógł nacieszyć me oczy.