pokusiłbym się o przecinek po "mnie" i chyba po "je", żeby sytuacja liryczna była jaśniejsza. nie powoduje to, że staje się ów moment dopowiedzianym.

mogę się tylko domyślać, jak osobistymi są te wersy. jest tutaj pewnego rodzaju manifest empatyczny z Twojej strony, którym wykraczasz poza granice odczuwania i dotykasz sfer, wokół których niektóre z poprzednich publikacji orbitowały.
tego rodzaju liryzm stawia czytelnika na obrzeżach Twojej wyobraźni, lecz poprzez subtelny i delikatny dobór środków powstrzymuje go od wkraczania w nie bez przyzwolenia, a jednak trudno się temu oprzeć.
w chwilach takich ,jak ta czujemy wspólnie (umożliwiasz to) czas, który upłynął i ten, który jest nam dany.
to przywilej przypomnieć sobie, jak bardzo się różnimy...
yet we are the same...

Muszę częściej zaglądać, Liathia, bo podobają mi się malowane przez Ciebie obrazy.
Forma także.
Tutaj w niewielu słowach potrafiłaś tak oddać postać bliskiej osoby, że mimowolnie zaczęłam się zastanawiać, ilu ja potrzebowałabym, żeby nakreślić podobny portret.

Zostawiam małą kosmetykę:

- mimo że papier szeleści, stół jest zimny jak kamienie - w zwrocie "mimo że" nie używa się przecinka.


Rozważ "powtarzalnym".


Dałabym przecinek, skoro oddzieliłaś dywizem pierwszą część zdania, traktując tę część jako wtrącenie.


A tu jest zbędny.


Ta fraza otwiera mi dość szeroki obraz w kontekście dziecięcego bucika, grzebienia, niebieskiej chusteczki, papieru i słów. A także grobu syna.

Miłego