O jakie prawdy oczywiste tu wyczytałam. Każdy składa się z odruchów, bo większość rzeczy robimy mechanicznie, jak roboty.

Mam takie odczucie, że słowo "tykająca" jest niepotrzebne. Każda bomba tyka i nie trzeba tego pisać.
Może: "serce jak bomba z rozregulowanym zegarem"?

Podobało mi się.

Pozdrawiam niemechanicznie

Bardzo dobrze. Ciekawie. A mnie z kolei bardzo podoba się:
"arytmia
regularnie dobija
ostatni gwóźdź" - z uwagi na bardzo pomysłowe wykorzystanie sprzeczności znaczeniowej między arytmią a regularnością, co w tym przypadku daje logiczny, spójny efekt - wszak tachykardia i inne zaburzenia rytmu serca niewątpliwie systematycznie przybliżają do trumny.
Pozdrawiam, życząc zawsze pulsu w granicach 70-80 uderzeń na minutę (sobie również )

ApisTaur - łoj - kapitalne, chociaż ja bym trochę inaczej zapisała, znaczy dała bardziej wyraźne odstępy pomiędzy poetyckimi akapitami, że się tak wyrażę.

Pozdrawiam

introwerka Najgorzej jest wtedy, gdy zostają nam same odruchy. Arytmia jest nieregularnością, która może regularnie się pojawiać. Dziękuję za czytanie i wpis. Pozdrawiam

wiktoria Dzisiejsze bomby raczej nie tykają, 'tykaniem' nawiązuję do uderzeń serca, a każde jego uderzenie przybliża nas do kresu. Dziękuję i pozdrawiam.

Mila Sprzedano! Wielkie dzięki.

Apollo1 Wielkie dzięki za te słowa, one wystarczą mi za przegródkę "poezja". Pozdrawiam serdecznie.

amsa Dzięki Skupiłem się bardziej na tekście niż na jego edycji, dzięki za uwagi i poczwałę. Pozdrawiam.

aleksander81 Miło mi że mogłem zainteresować i wciągnąć wierszem. Całkiem świadomie pozdrawiam.

En.El. Dzięki za czytanie i uwagi, z tym że Twoja wersja jest Twoją, to nie byłby już mój wiersz. Chciałem żeby brzmiał on trochę mechanicznie, w tej maszynie nie ma już ducha. Pozdrawiam.

ApisTaur oczywiście nie miałem intencji niczego narzucać, po prostu pokazać ten sam wiersz w innym świetle.

Pozdrawiam

nie lubię tak czytać - skacząc ze słowa na słowo skupiam się na postrzępionym zapisie i nie łączę płynnie całej treści. dużo się wymyka mojej uwadze... chociaż, tu nie będę marudzić. mam tyle, ile chciałam, więcej nie uniosę. boję się bomby, która tłamsi słowa wciąż i wciąż, wciskając w znane schematy pod grozą eksplozji i wyniszczenia tego, co proste i łatwe.
grzecznie się wycofam, bo tykanie mnie stresuje i wygania wenę...

pozdrawiam. Whole