Z nierozważną miną i odkrytą dumą
próbowałem szczęścia, wciąż się ucząc żyć,
lecz ten świat mnie nie chce, więc wisielczy humor
towarzyszem moim dzisiaj musi być.
 
Łzy przełykam gorzkie jak bez cukru kawę,
pociąg jeszcze śpiący znów przed siebie gna,
a ja w tym szaleństwie nie znam siebie nawet,
niemożliwe zatem, żebym ciebie znał.
 
Dajesz innym radość, dajesz zrozumienie,
dla mnie ci zostaje ironiczny ton.
Czego chcesz ode mnie?! Mam być twoim cieniem?
Pragniesz zmienić słońce w nieprzebyty mrok.
 
Wyrzuć mnie dziś z serca, jak wyrzucasz z domu,
pozbądź się na zawsze niczym myśli złych.
W mojej głowie huczy tysiąc eszelonów,
lecz nie będzie wojny; już nie walczy nikt.