Najpierw czytałam Ciebie przy śliwkach, a teraz przy Najwyższej Instancji. Co za zmiana

Powiem tak, absolutnie nie zgadzam się z treścią wiersza. Nie dlatego, że mi się nie podoba, bo bardzo ładnie jest to ujęte, ale stan, który opisałaś, dla mnie jest daleki od prawdy. Zwłaszcza ostatnia strofa.
Owszem, można mieć takie wrażenie na temat siebie, ale to tylko wrażenie, w dodatku mylne. Poza tym, nie wiem czy apelacja nie napisana nazbyt patetycznie i czy nie ma w wierszu zbyt dużo mądrych słów, które trudno się czyta.

Takie mam odczucia. Na pewno ktoś mądry wypowie się lepiej w tym temacie.

Ja mam dość specyficzne spojrzenie na ten temat, dlatego trudno mi utożsamić się z treścią.
Ale rozumiem przesłanie i ono najbardziej mi się podoba.

Pozdrawiam serdecznie

no ciężki temat poruszyłaś mede_o, biologiczno-moralny, chwilę trwało nim do tego doszedłem, ja nie będę się tutaj wypowiadał(nie chcąc nikogo urazić), mam własne zdanie na ten temat, i powiem tylko tyle, że faktycznie wybór powinien mieć każdy, tekst napisany niesamowicie sterylnie, ładnie się go czyta, bardzo poprawny język do czego przyzwyczaiłaś nie tylko mnie, puenta kontrowersyjna, ale z jajem, mocno tutaj, myślę, że w naszym kraju przeciwników będzie więcej niż zwolenników. pozdrawiam serdecznie daję świetnie, bo zazdroszczę Tobie takiego języka

mede_o - toż to cała filozofia niemal, ujęta w karby zapisu spirali DNA, ale to tylko opis ciała, zwierzchniej, że się tak wyrażę, sukni, która nijak ma się do tego, kogo okrywa. Bo jeśli nawet kształt jest uzależniony od chromosomowych zapisów, od owych mitochondrialnych puzzli, to jednak geny nie określają tego, kim jesteśmy. Wiersz nie powstałby, gdyby nie było w nas tego czegoś, co jest niezależne od genesis. Ale podoba mi się samo ujęcie biologii ciała. Chociaż część napisana kursywą dobitnie świadczy, że jest w nas coś więcej niż tylko efekt podziału komórek.

Pozdrawiam

Mede_a, no i wróciłam. Wybacz, muszę się wypowiedzieć.



Zgadza się, ale nie do końca. Człowiek tak naprawdę nie zna siebie, bo najczęściej kształtuje opinię o samym sobie, na podstawie opinii innych, która nijak ma się do nas prawdziwych. I tu potwierdza się myśl Twojego wiersza. Ale zdolny jest do wszystkiego, czy dobrego, czy złego, bez względu na to, w jakich warunkach został wychowany, jakie przekonania i wartości mu wpojono. Wiem, że tak jest i to nie jest teoria.
Wolna wola istnieje, ale my sami ją ograniczamy, wierząc w coś co nam wpojono i uznając to za prawdę. Wolną wolę odkrywa się wtedy, kiedy człowiek jest świadomy tego, co robi. Kiedy nie ma na to wpływ otaczający świat, kiedy to wypływa z jego wnętrza i całkowicie go wyraża.
Niestety, większość rzeczy robimy nieświadomie i ta nieświadomość sprawia, że wolnej woli nie ma.

To trzeba wyjść poza wyznania i wszelkiego rodzaju ograniczenia. Wtedy można znaleźć właściwą odpowiedź na wszystko. Trzymanie się określonych ram, zawsze będzie ograniczało dojście do prawdy. Tak uważam, ale to nie znaczy, że mam rację. Każdy zawsze ma swoją rację.

Fajnie, że napisałaś taki wiersz. Jest o czym dyskutować, a biorąc pod uwagę to, że co czytelnik to inna opinia, to dyskusja może trwać bez końca, więc już jestem cicho

no, no mede_o, wybrzmiewa lekki smutek z Twojego wiersza. Wolność to akceptacja konieczności - ta stoicka myśl oddaje ducha Twoich rozterek
Mnie odkrycia nauki w tej kwestii raczej uspokajają, nie szkodzi, że jesteśmy składową miliardów lat ewolucji, siatką genów zapisaną mieszanką rodzajów, między którymi brak ostrych granic, nie szkodzi... Wolna wola jako jej poczucie, całkowicie wystarczy. Nikt nie wątpił by w jej wolność, gdyby nie naukowe fakty. Jednym usuwa się wraz z nimi grunt, inni, jak ja, czyją się spokojni, że mimo pozorności pewnych pojęć, nie są aż tak pozorne jakby się zdawało

Natomiast zabieg z odniesieniem tych żali do boga, jak najbardziej na miejscu - bóg i brak wolnej woli, ojoj, zgrzyt po całości

pozdrawiam

Mede_o - trudno mi zgodzić się, że temperament jest wynikiem biologii ciała. Dla mnie to nie jest efekt, upraszczając, podziału komórek. Naukowcy do tej pory nie są w stanie wyjaśnić, w jaki sposób mózg - jako organ - jest połączony z umysłem. Można doprowadzić do sztucznego podziału komórek, ale nie stworzy się z nich istoty żywej. Nawet klony nie są samodzielnym tworem, tylko swego rodzaju kopią, niedoskonałą i mającą błędy genetyczne. Człowiek stworzył sztuczny śnieg, ale nie potrafi uzyskać tej symetrii i niepowtarzalności, jaką posiadają płatki śniegu lecące z nieba. Osoba wychowana w rodzinach patologicznych potrafi (tutaj wolna wola) wzbić się ponad swoje środowisko, ktoś wychowany w tzw. przyzwoitej rodzinie okazuje się potworem. Moralność i postępowanie jest w jaki sposób zdeterminowana charakterem, ale czy on ma genezę w tkankach? Po prawdzie taki osąd jest tyko filozofią, a jako taka nie ma ona podstaw naukowych. Mogę się zgodzić, bo jest to udowodnione naukowo, iż uszkodzenie mózgu, choroba tego organu wpływa na ocenę rzeczywistości a poprzez to na postępowanie jednostki, ale takie samo uszkodzenie mózgu u dwóch osób, nie sprawi, że będą takie same. Moralność nie jest również sprawą molekuł, jeśli by tak było zachowywalibyśmy się, jak zwierzęta, które jej nie posiadają. Zgodzę się, że nie mamy wolnej woli, jako takiej. Ale z drugiej strony, jest tak, ponieważ posiadamy moralność, która nie jest uwarunkowana biologią ciała. Jako istoty jesteśmy ograniczeni - tak w ciele, jak i umyśle. Ale gdybyśmy mieli tzw. wolną wolę w stopniu nieograniczonym, to co dla jednego dobre, dla drugiego złe, każdy chciałby robić po swojemu, a wówczas bylibyśmy również ograniczeni jak najbardziej biologią - silniejszy fizycznie miałby nad nami władzę i koniec wolnej woli. Ale to są rozważania, jak już wspomniałam na płaszczyźnie filozofii i postrzegania świata, a te są dla każdego inne... Ja uważam, że to nie wynika z biologii.

Pozdrawiam i przyjemnego pobytu w Olsztynie.

Największym walorem wiersza wydaje mi się jego szczerość, rozważania brzmią wiarygodnie, bo i mi nie są obce podobne myśli. To chyba prawda, że jesteśmy uwiązani przez geny i istnieje pragnienie, żeby niekiedy wyzwolić się spod ich autorytarnych rządów. Ciekawym zagadnieniem jest chyba także to, czy te nasze pragnienia i wątpliwości nie są przypadkiem także sprawką genów i czy to nie one walczą same z sobą, żeby się doskonalić

Pozdrawiam

Jak zawsze u Ciebie można znaleźć wiele i wiele...ciekawe sprawy ciekawie napisane, pozdrawiam.



----------------------------------------------------------

Krótkie zdawkowe komentarze nie dają autorowi szansy na rozwój. Nie wolno zapominać jak cenna jest dla kształtującego się pisarza każda konkretna uwaga.

2.6.4 Komentarz powinien być tak rozbudowany, aby autor domyślił się co przeszkadzało lub podobało się komentującemu.

przyp.red.BB

No to mam odpowiedź. Czy mnie zadowala? Otóż nie, obawiałem się , że taką właśnie otrzymam. Myślę, że górę wzięła atrakcyjność słowa, nad celowością jego użycia. Treść jest naszpikowana odnośnikami i zwrotami, które radzą sobie w nadmiarze ze znaczeniem powyższego słowa. Podobnie z metaforyką, która opiera się na




Nawet wyrwane z kontekstu "rzucają na kolana".
Za dużo, za gęsto. Zabiera to przestrzeń pomiędzy, upycha wyobraźnię czytelnika, sprawia wrażenie, że autorka obawia się niezrozumienia. W moim odczuciu balansujesz na krawędzi kiczu, co nie jest złe, jeśli takie było założenie. Forma niestety nie utwierdza mnie w tym przekonaniu. Jest naszpikowana kurysywą, którą tłumaczysz, albo wyłuszczasz zawarte racje. OK, nikt nie zabrania użycia, ale jeśli chcesz, by efekt był mocny, trwały spróbuj zapisać to bez niej i zobacz, co się stanie. Jak wspomniałem nadmiar jest równie zły, jak niedomiar.
Takie podejście do genesis graniczy z szantażem emocjonalnym, a nigdy nie jest on dobry i nie służy liryce obarczonej nadmiernym ciężarem metaforyki. Pomysł podoba się, o reszcie napisałem.

Mede_o - pozwolę sobie na zareagowanie, na Twoją odpowiedź. Muszę się podpisać pod Twoimi słowami, bo odnoszą się również do prozy, a myślę że w wypadku poezji jest o wiele istotniejsze by autor mógł powiedzieć:.
I jak słusznie zauważyłaś, jeśli czytelnik nie rozumie, to znaczy, że coś nie tak poszło w pisaniu, bo niezależnie, jak mądry i finezyjny jest autor, to w końcu pisze, żeby być zrozumiany, a nie po to, by jego twórczość przypominała niezrozumiały język, który wymaga tłumacza. Poza tym nie zgodzę się, że piszesz kicze, żaden z Twoich wierszy nie przypomina jelenia na rykowisku, czy jakieś inne tego typu utwory, a z pewnością nie są proste.

Pozdrawiam

Ten fragment bardziej mi się nawet podoba od wiersza Twego, mede_o :-)



Zaś sam utwór, po przeczytaniu komentarzy zarówno autora jak i pozostałych użytkowników wydaję się czytelny także i dla mnie, więc wróciłam, by go przeczytać ponownie i dopiero docenić niezaprzeczalne walory

"od melancholii kobiet po mieczu zachowaj mnie Panie (…) po antenatach ojca
wywiedź mnie z domu chromosomalnej niewoli w nieskrępowaną wolność wyborów” - i zaraz nasunęła mi się suplikacja „Od powietrza, głodu, ognia i wojny…” ale, myślę że takie skojarzenie to nic zdrożnego, bo Twoje słowa to też modlitwa błagalna.


Isaac Bashevis Singer powiedział kiedyś: „Musimy wierzyć w wolną wolę. Nie mamy wyboru”.
– A właśnie, że mamy wybór! – buntuje się moja rogata dusza – bo są rzeczy ważne i jest burleska, ruchome piaski, twarde podłoża (…) chociaż… : i to nie jest już takie oczywiste w momencie, kiedy przyjdzie nam wybierać tzw. mniejsze zło.
– No to jak to jest z tą wolną wolą? Mamy ją (wolę) wolną czy może jednak mocno ograniczoną? – zaczynam się głośno zastanawiać po dojściu do puenty. Hmm…

Spodobał mi się ten wiersz od pierwszego czytania, zarówno treść, jak i sposób zapisu.
Wychodzę usatysfakcjonowana z lektury.

Serdeczności.