jestem pod wrażeniem...

Cóż innego, jak tylko podziwiać i wychwalać mi Twoje pisanie.
Pozdrawiam

Zgadza się Milady, że Agnes przewraca w głowie
Już pierwszy wers trąci anachronizmem. Może październik, lub listopad, albo styczeń? Tak czy owak zawsze Nowak. Druga strofa na tak I tyle Pozdrawiam.

Anachronizmem trąci w takim razie każdy miesiąc, Fantesku.
A więc nie należy ich używać w wierszu? Nawet jeżeli mają jakieś szczególne znaczenie dla autora ze względu na zdarzenia czy daty?
Jak to się mówi kolokwialnie: "no, weź, nie rozśmieszaj mnie".
A druga zwrotka nie może istnieć bez pierwszej, jeżeli zauważyłeś, jaką formę tworzą obie.
Ale cieszę się, że chociaż połówka Ci się spodobała.

Zoluś - nie pierwszy raz mamy podobne nastroje. Co mnie w sumie cieszy, bo też lubię odnajdywać się w Twoich wierszach, a wiele razy zdarzyło Ci się zagrać na moich wyjątkowo czułych strunach.

Dziękuję serdecznie - Tobie i Fantesowi - i miłego wieczoru.

Na szczęście szkoła już mnie nie dotyczy.
A układ rymów wiersz sam mi narzucił, czym się nawet zdziwiłam w pierwszym momencie.

Cieszę się, że ta forma zyskała Twoją aprobatę, Wilku.

Serdeczności z podziękowaniem.

A także różne chwile, które się działy i dzieją.

Miło Cię zobaczyć, Serg, pod wierszem.
Dziękuję pięknie.

I słonecznego dnia

Wiersz, w którym każdy może przejrzeć się jak w lustrze, bo wszyscy jesteśmy zabiegani, nieuważni i wciąż tracimy nie tylko dni, które przemijają tak szybko jak pendolino zasuwa po torach, ale także trochę siebie. Jak zwykle każde słowo ma swoje miejsce i jest wszystko cacy

Mnie to wrzesień zawsze zabiera wolność, bo zaczyna się rok szkolny. Wszystkie cudowne, wakacyjne chwile nagle znikają, odebrane jednym gestem. Smutna przestrzeń to droga do pracy, a wilgoć na konarach jest od moich łez, kiedy ubolewam z powodu powyższego.

I z tym kojarzy mi się Twój wiersz Milu. Chyba jakieś zboczenie zawodowe.

Ale wiersz piękny, choć melancholijny.

Pozdrawiam serdecznie

Do Mili
Wiersz przeczytałam z zaciekawieniem :-). Narratorka chyba coś utraciła i teraz nastał smutek. Styl utworu jest rozpoznawalny, typowo "miladorowy" .

Co do liści:

to po prostu policzyć je można dopiero, gdy spadną.
Tak więc nie widzę błędu, o którym pisze En. El..
No i są także inne okna, takie bez szyb :- ).
Podoba mi się nastrój wiersza.

Kompedium początkujących wierszokletów (4 grzechy główne):
1.ośli upór w rytmizowaniu - przynajmniej 60% początkujących Mickiewiczów uważa ,iż nie ma poezji bez stałego rytmu - to ma byc niewidzialny szew trzymający dzieło w kupie i stąd juz tylko kroczek do mniemania ,że rym w naturalny sposób zamyka fraze jakby nie dość zamka w rozporku to i guzik nie zawadzi i wtedy wszystko "jest jak trzeba" . Niestety takie podejście prowadzi do monotonii a ta redukuje utwór do rangi mantrowania i zapis emocjonalny takiego wierszyka pzrypomina ekg pacjenta w głębokiej narkozie. Tu mamy potoczysty dwunastozgłoskowiec , który jako metrum ma tendecje do zawodzenia i ambicje patetyczne - powstaje taki wykastrowany heksametr , wykastrowany z akcji , fabuły , dyamamiki itd. Rada - drodzy poeci - nie bójcie się łamać rytmu bo póki co żyjemy i nasze serducha raz biją szybciej , raz wolniej i czasem nawet , że tak brzydko powiem stają. Rytm nie istnieje po to ,żeby pokazać światu wasz kunszt i jedyne co wam daje to emocjonalny gorset.
2.papugowanie (naśladownictwo) - no czytać trzeba ale początkujący poeci traktują to naprawdę serio. Czytają więc Herberta , Szymborską i innnych słusznie bądź nie uznanych za wielkich jako lekturę obowiązkową dodając do tego "swoich ulubionych" - w tej roli często pani Poświatowska. Najczęściej efektem takiej nabożnej lektury powstają wiersze-potworki tzn. otrzymujemy Herberta bez męskości albo Szymborską z ... Drodzy poeci - największą sztuką w tworzeniu jest dorobienie się własnego stylu - jeśli nie masz stylu poeto - nic nie masz .Rymy , rytmy i serce czujące to tylko narzędzia ekspresji tego co twoje i tylko twoje , a nie cel ostateczny. Tym sposobem zmierzamy do grzechu 3 czyli ...
3.bezcelowość - kiedy początkujący artysta podejmuje decyzje o rozpoczęciu działalności zadaje sobie dwa pytania - co (o czym) pisać ? i jak .Odpowiedź na 1 pytanie jest prosta - pisać można o wszystkim : o droździe na gałęzi , o pustym niebie , probelmach gastrycznych itd. Druga wątpliwość też szybko jest rozwiewana przez typową dla zdrowego organizmu autoakceptację czyli jak pisać ? ano tak jak talent pozwala ,a przecież już zdecydowaliśmy ,że go mamy więc do roboty. Niestety tylko nieliczna część początkujących poetów dochodzi do 3 pytania - po co pisać ? ,a własnie to pytanie determinuje co i jak czyli tak naprawdę wracamy do początku . No własnie po co ? Po to żeby oznajmić całemu światu ,że zaistnielismy pod gwiazdami ? A co to świat obchodzi - niby racja ale czemu grafomani zawsze piszą "całemu światu" licząc na uwielbienie przez tenże świat ? O czym jest w/w potoczysty dwunastozgłoskowiec - o tym ,że wrzesień i jakoś tak smutno i wspomnień tyle gorącego lata , tylko patrzeć jak roślinność wyłysieje i bedę o rok starsza - strach się bać. Na szczęscie są poeci , ktorzy wiedzą ,że pytanie po co to pytanie komu i każdy wiersz ma swojego adresata i jakiś cel , nawet jeśli piszemy o sobie nasze liryczne ja staje się kimś innym przeznaczonym do oglądu publicznego - czy to będzie Pan Cogito czy żałosne blondynkowe , dziwiące się światu ja Szymborskiej czy jakikolwiek inny konstrukt jest on aktem kreacji przeznaczonym do odbioru w określonej przestrzeni kulturowej. Grafomani zwykle pisują liryczny pamiętnik o tym co się dzisiaj stało licząc ,że to dla całej ludzkości i nawet Eskimos łzę uroni i w poście pochwali. Niestety ale jak się pisze
"wszystkim" to w końcu dopadnie nas ...
4.tandeta - brak własnego stylu oznacza ,że styl jakim początkujący się posługują składa się z wielu stylów podczytanych. Połączenie często prowadzi do kiksów kiedy jeden styl koliduje z drugim bo wyrasta z innej poetyki .Niewinnym przykładem jest tu określenie "smutna przestrzeń" - smutek zawdzięczamy Szymborskiej , a przestrzeń Herbertowi czyli powstaje poetycki babochłop .Sam wyraz "przestrzeń" jest na tyle mocny i nieczuły ,że dodawanie mu ludzkiego smutku spycha nas w tandetę tak jak metafora ,że deszcz pada to niebo płacze .Przestrzeń może byc pusta albo nie i tyle , jak jestesmy ambitni to zróbmy białą przestrzeń , bo akurat zimno bieli może wywołać u adresatów ciekawe asocjacje ale od smutku trzymajmy się z daleka bo to słowo kontener i może pasować tak samo do konca promocji w supermarkecie jaki tzw. bólu istnienia.
--- Drodzy poeci - sztuka tworzenia to umiejetność pokazywania siebie tak aby każdy znalazł w tym coś wiecej niż tylko nas i żeby ten mechanizm zadziałał potrzebny jest dystans czego też wam serdecznie zyczę.

No to po kolei.


To dobrze, jeżeli coś odkryłaś dla siebie, Wiki.


Bez urazy, jeżeli niczego tam nie znalazłeś dla siebie.
Mogłabym Ci opowiedzieć, ale skoro wiersz tego nie zrobił, to widocznie nie wszystkim udało mi się coś przekazać.
Więc tylko napomknę, że w zasadzie są to dwie opowieści spięte jakby lustrzanym odbiciem formy wiersza.


Bóg Ci zapłać, Dzióbku.


I często tak robimy, Mja.


Zapewne (i mimo wszystko) - ma.
Jak stary plecak pełen różnych, często już zapomnianych drobiazgów.


Ależ mi elaborat napisałeś, Yezu.
Ja nie poznałam po Twoim wierszu, że jesteś polonistą i znawcą poezji, a Ty nie wziąłeś pod uwagę, że ja również mogę coś o niej wiedzieć. A więc jesteśmy kwita.
Ponieważ nie znamy wzajemnie swojej twórczości, to wyjaśniam, że chętnie sięgam właśnie po to "z oślim uporem rytmizowanie", o którym mówisz, czyli po formy klasyczne - villanelle, pantum, ronda, sonety, tercyny, oktawy, strofy safickie itp. - a przy okazji szukam także własnych rozwiązań.
Natomiast nie przepadam za poezją romantyzmu, więc żaden ze mnie Mickiewicz.
Aha - chyba Ci się palec omsknął przy dodawaniu oceny.
Na marginesie - nie znałam Twojego komentarza, pisząc swój pod Twoim wierszem.

Przepraszam za małą uwagę na koniec, ale dopiero po bliższym przyjrzeniu się temu, co napisałeś, zastanowiło mnie, jak ktoś, kto "studiował polonistykę", może nie wiedzieć, gdzie i jak stawia się znaki interpunkcyjne. Niestety. To oraz wyjątkowo niechlujny zapis, w dużej mierze podważyło w moich oczach Twoją wiarygodność jako znawcy języka, co stwierdzam z ubolewaniem.


Dziękuję serdecznie wszystkim komentującym za czytanie i podzielenie się swoimi odczuciami.
Wszystkie są dla mnie ważne.

Miłego wieczoru

Podoba mi się spojrzenie z tej perspektywy, Weruś.
To prawda - każda kropla może być pryzmatem pozwalającym spojrzeć inaczej na rzeczywistość.

Dziękuję ślicznie za wgląd w treść.

I serdeczności z uśmiechem

Na początek - to nie jest wiersz o jesieni.
Wrzesień jest zaledwie tłem dla tej opowieści.
Co do tego, że jest statyczny - zgadzam się. Bo to tak, jakby ktoś stał w oknie i wokół nic się nie działo, jedynie w jego głowie.
A myśli różnie płyną - inaczej przy refleksjach, inaczej w zdenerwowaniu, inaczej, gdy się ma problemy. Czasem też płyną zupełnie bez kontroli.
Poza tym chwile mają nie tylko swój rytm. Przypomnij sobie, czy nigdy nie grało Ci nic w myślach, czy nie wracała jakaś muzyka jako podkład do pewnych zdarzeń lub wspomnień.
Ale zapewne nie jesteś muzykiem, więc to może nie mieć dla Ciebie takiego znaczenia, jak dla mnie. Na dobrą sprawę świat jest pełen melodii, które nam towarzyszą.
I czasem próbuje się je oddać także wierszem, a nie tylko za pomocą instrumentu muzycznego.

Miłego wieczoru i dziękuję z uśmiechem za wizytę u mnie.
A przy okazji - takie "wietrzne" wiersze też już pisałam.

Serdeczne podziękowania, Apollinku.

Miło, że nie zapomniałeś o mnie.

Udanej soboty

wrzesień Miladory (wersja męska)

gdzie są moje lata młode
tutaj zmarszczka ,tam coś zwisa
na wdzięk i urodę
wygasła polisa

jesień idzie , latka lecą
i jedynie na portalu
pozostało mi co nieco
jestem wciąż królową balu

wiosna lato jesień zima
sorry taki mamy klimat


- to trochę ożywi to forum wzajemnej adoracji ....

Jaki ciekawy układ rymów, Milu, podziwiam.

Ale czarujesz Milu Popłynęłam z nastrojem, a klimat jest piękny, bo jesienny. A ja sobie ostatnio napisałam pantum (nie wiem z jakim skutkiem), bo tak mi się spodobało Twoje, że aż musiałam odgapić Zapraszam więc jak tylko się pojawi, bo zadedykowałam je Tobie.

Pozdrawiam