Stanowczo jeszcze nie, Juleczko.
Jeszcze nie czas.

A teraz, jak zwykle, dołożę Ci klika uwag interpunkcyjnych:

- Wśród bieli prze­ście­ra­deł(,) w cha­osie my­śle­nia,
wil­got­ne oczy widzą Pana (-) wład­cę chwi­li.
Otwie­ram drzwi do­ni­kąd, wszę­dzie żywe cie­nie.
Nie wiem(,) co ja tu robię i kto się po­my­lił.

Za­trzy­mam się w prze­strze­ni, na­bio­rę od­wa­gi
nad brze­ga­mi prze­pa­ści, po­my­ślę(,) co dalej.
Tylko czemu na­tręt­nie wy­ła­nia się magik
i cią­gnie mnie do dołu, silny nie­by­wa­le(?)

Spoj­rza­łam do po­cząt­ku, na to(,) co mi­nę­ło,
z czego się warto cie­szyć, a czego ża­ło­wać.
Były ostre za­krę­ty, roz­pa­dło się dzie­ło;
nie­stru­dze­nie skle­ja­łam ka­wał­ki od nowa.

Sta­nę­ły w oczach łąki, roz­kwie­co­ne wio­sną,
(s)ady, i w za­gaj­ni­ku roz­śpie­wa­ne ptaki.
Za­gu­bi­łam się wstecz­nie i krzyk­nę­łam gło­śno -
mimo wszyst­ko mój żywot nie był byle jaki!

Nie po­zba­wiaj mnie tego, nie, jesz­cze nie teraz.
Rzuć kład­kę nad prze­pa­ścią, niech przej­dę po­mi­mo.
Dołóż ka­wa­łek drogi jak cyfrę przed zera,
gdyż wszyst­ko jest moż­li­we za (T)woją przy­czy­ną.


Wymowne te białe prześcieradła - nasuwają myśl o szpitalu, więc mam nadzieję, że już wszystko dobrze. Trzymaj się mocno i nie poddawaj.

Serdeczności

No no, nawet całkiem nieźle. Rytmicznie zdecydowanie dopracowane. Temat, jak dla mnie trochę przepoczwarzony, ale i tak można Tak trochę amnezyjnie, troche z zamotanctwem, ale generalnie całkiem sprawnie toczą się obrazki, więc nie ma co narzekać. Co najwyżej może lepiej nie krzyczeć, lepiej ze spokojem wytłumaczyć, że nie był byle jaki
pozdrawiam

Wyczuwalna jest w tym wierszu chęć do dalszego życia. Tekst brzmi jak modlitwa, jest niezły. Dobry zabieg z tymi prześcieradłami

Pozdrawiam