Witaj, dawno Cię nie czytałam. Miło mi, że mam okazję. Tym bardziej, że przeczytałam ciekawy wiersz, choć raczej pojawia się w nim smutna refleksja i pesymizm.

Tutaj jest rym: roztopy/stopy.

Druga strofa podoba mi się bardziej, niż pierwsza. A puenta piękna. Zapamiętam ją.

Bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam

Kurcze, trzeba cierpliwości do Twojego wiersza, mnie na raz nic się nie udało, musiałam poczytać trochę

Już pierwsza strofka wprowadza w nastrój, którego nie pozbyłam się do końca wiersza. Beznadziejny smutek.
Tak w ogóle to czytam taką rozmowę (?) z kimś kogo wcale nie ma blisko, kto jest tylko we wspomnieniu (w wyobrażeniu?), które z kolei jest pretekstem do jakiejś niejasnej reminiscencji...

Ale ostatni wers mnie przygwoździł, czytam metaforycznie o peelu, który określa swoje życie jako marność w rzeczywistości, na którą nie jest gotowy.

Kamea.

Malujesz, obraz zapada w pamięć, trzeba Ci przyznać rację, że wszystko układa się warstwami a

ukłony