w malutkim domku za miastem mnożą się wielkie tęsknoty.
wciąż pije się kawę z ciastem, wystawia miskę dla kotów,
zbiera się wodę w piwnicy (deszcz nie przestaje zacinać),
na osiedlowej ulicy widać już  wełnę z komina.
 ***
pod dwójką snują się plany niezwykłych wypraw w Europę,
pod trójką – trzęsą się ściany, będą salony na potem,
a w czwartym domu – ciut z boku, z niebieskim światłem w okienkach,
uparcie ćwiczy pas kroków mała niebieska panienka.
 
w piątym, otwartym na ogród, ktoś snuje wiersze z natury,
szóstego nie ma, bo w wojnę wyskoczył nagle do góry.
pod dachem tego siódmego młody inżynier od miedzi,
włącza solówkę Jimi’ego, co tam, niech mają sąsiedzi.
 
pod ósmym piękne dziewczyny planują szczęście dla rodzin,
proszą bociany, by w gminie dzieciak się dobrze urodził.
w dziewiątym domku ulicy pan informatyk i grafik
zakochał się w płanetnicy. i więcej nic nie potrafi.
 
gdy wszyscy już zasypiają, i ludzie, koty i pieski,
ulica długą spiralą leci w swój żywot niebieski.
księżyc wysysa zmartwienia, odkurza śmieci i troski,
zapełnia pustki w kieszeniach, szlifuje kanty i zgłoski.
 
świtem ją wraca na ziemię do iście przyziemnych zadań.
na tej ulicy bądź ze mną, choć plotę wciąż, gadam, spadam.
 
 
15.09.2014.