Zaglądam w mętne oczy miasta,
pulsującą mozaikę oswojonych gwiazd.
Po krawężniku czas
sunie nieprzejednanym tempem
czołowego zderzenia rzeczywistości.

Mosty, wszędzie mosty i możliwości
przejścia na drugą stronę,
raz lepsze raz gorsze sprawy.

Sąsiada nie ma w domu.
Na jego balkon przylatują gołębie,
jeden ma złamane skrzydło,
drugi skrzywiony dziób.
Najgorzej jest być nieobecnym,
gdy ktoś myśli, że w ogóle cię już nie ma.
Stajesz się wtedy niezapłaconym rachunkiem,
wygasłym oknem, przepełnioną skrzynką na listy,
w niejasnym, ciasnym miejscu.
 
Właściwie, nic mnie tutaj nie trzyma.