Akacjowa, ja tam jestem za porto, przepyszne wino. A kopa jakiego ma!
Blues niech sobie kona, a my niech żyjemy.

W ogóle, to dla mnie bardzo optymistyczny wiersz. Zostawiam siebie starą, a nowa zahaczam o monopolowy, żeby to uczcić. No nic tylko się cieszyć.

To co stare niech umiera, a to co nowe, niech żyje, sto lat, albo całą wieczność.

I tym optymistycznym akcentem stwierdzam, że wiersz mi się podobał.

Pozdrawiam

Akacjowa - jak nie piszesz, to nie piszesz, ale jak już położysz palce na klawiaturze, to wyklikasz. Bardzo mi się podoba przede wszystkim dystans, humor z jakim podeszłaś do tematu różnego rodzaju "uzależnień". Ubrałaś troski i kłopoty w układ ratalny, zagrałaś w loterię, gdzie czarne i czerwone nigdy nie wygrywają, a innych kolorów brak. A jednak widzę w tym wierszu optymizm, wiarę, a może wiedzę, że życie to coś innego niż zgarnięcie rzucanych żetonów, bo nie zależy od krupiera, który mało obiektywnie, choć uporczywie podsuwa krzesło przy stoliku, przy którym grać wcale nie chcemy. Czy uda nam się usiąść tam, gdzie nie ma gry? Nie wiem, czy jest to możliwe, ale warto poszukać.

Pozdrawiam

Akacjowa Agnes,

Uderza przemiana wewnętrzna peelki. Odcina się od przeszłości i zaczyna żyć (od nowa, w jakimś nowym miejscu ). Na pewno ta przeszłość przepełniona była bogatą sakwą błędów. Teraz oczyszczona ze strachu rusza naprzód, przy kielichu dobrego wina. Sukces trzeba przecież opić. Jest przede wszystkim ztheterminowana by zostawić wszystko za sobą. I muszę jeszcze dodać, że ma rację. Ciekawe ujęcie tematu.

Użyte rymy powodują, że utwór staje się mniej poważny w swojej treści. Powiedziałbym nawet, że powodują w czytelniku jego odbiór na wesoło.
Dzięki temu można w nim dostrzec optymizm. Bez tego byłoby to chyba trudniejsze.

pozdrawiam

Witaj Akacjowa.

Wiesz, cuda się zdarzają.................. Wyobraź sobie w Niemczech mieszkam z kolegą który szmat czasu spędził w Grecji. Zarażony tamtą muzyką, puszcza i mi co rusz jakieś kawałki. W tym tłumie naprawdę dobrej muzyki, znalazłem rodzynek, który jest tak niesamowicie dobry, że wciąż go nucę. Postanowiłem nawet że napiszę jakieś polskie słowa i będzie kawałek dobrego plagiatu. Otwieram komp, wchodzę na pp, zaglądam pod Twój wiersz i eureka! Twój wiersz pasuje do mojej skradzionej grekom muzyki. Może pozwolisz mi w nim trochę pogrzebać, lekko zabarwić? być może kiedyś będzie do usłyszenia.... Pozdrawiam.

Wypasione rymy, żaden tam miękisz, rytm też nie od parady, płynie sobie lekko to dziełko jak liść niesiony jesiennym wiatrem, bohaterka swoje przeszła, nie ma to tamto, ale ciągle dycha i jeszcze o alkoholach nawija, no miodzio normalnie

Ja bym doradzał z autopsji markowe piwa, zimne czy grzane, never mind, niektóre nieźle demolują dekiel, a więc można odreagować ból istnienia, co niewątpliwie planuje bohaterka tego kawałka.

Podoba mi się klimat, taki z lekka rozliczeniowy, ale bez użalania się nad sobą, nieco refleksyjny, jak to w życiu, coś się kończy, coś zaczyna, normalka.
No i końcówka, o której żem już rzekł słów kilka, pokrzepia niewąsko

Udana produkcja, nie ma lipy, jak mawia Hardkorowy Koksu

Ole!