Rozlewny wiersz o kochaniu, o tym, że przychodzimy i odchodzimy, że to dwie strony tego samego medalu, że złote chwile niebawem ustąpią miejsca wspomnieniom o tym, co było, i oczekiwaniu na kolejne zbliżenie.

Wiersz wyjątkowo lekki liryzmem finezyjnych fraz i metafor, jest jakby odbiciem pięknego snu, w którym kochamy i to trwa nieprzerwanie, wpisane w nasz los.

I jest też nuta niespełnienia: jednak samotność.
Może tylko namiastka kochania?
Kto wie...
Może to coś, co między nim a nią nie do końca takie, jak być powinno?

Piękny, intymny wiersz, dopieszczony od a do z