tez czulam ten wiersz. duzo obrazow mozna zobaczyc jak sie czlowiek wczyta. podobalo mi sie, smutne, ale prawdziwe.
Pozdrawiam.

Dużo samotności jest w tym wierszu.
Plastycznie pokazałeś bardzo przygnębiający klimat.
Potrafisz to.
A zapachy rozwieszone pod sufitem dosłownie mnie powaliły.
Eeech, Bossski, babie lato jeszcze fruwa i chryzantemy złocą się uśmiechem...

Pozdrawiam zadumana.

Nie przez drastyczność niektórych obrazów, ale przez ich świeżość i indywidualny charakter całości uważam, że to najlepszy Twój wiersz, jaki dotąd czytałam, choć Wszystkie zasługują na wydanie. W Twoim wierszu człowiek - mężczyzna jest z jednej strony uosobieniem, kondensacją, punktem zbiegu, miejscem "przeniesienia" tego, co tkwiąc głęboko pod skórą pali brakiem spełnienia, potrzebą wyjścia, uzewnętrznienia w innej postaci - dlatego tak dotkliwie i tak wyraźnie zauważone są i określane wszelkie załamania, odbicia, obejścia, oddalenia i powroty - choćby echo, które przecież daje pogłos – wrażenie powrotu, przebijania się przez odległość tak bardzo „zagęszczoną” pustką. Brak, deficyt jest zawsze dosadny i przerażająco realny. Brak zabarwia wszelkie tęsknoty kolorem najbardziej skondensowanym, ostrym i "natychmiastowym" jak czerń. I jak noc - budzi lęk, bo jest stanem niepożądanym, wymusza trwanie w niedookreśleniu, w stanie, który potrzebuje przejścia i przenicowania. Paradoksalnie - żeby trwać nadal, bo jego istoty i tak zmienić nie sposób.
Przepiękny tyle na zakończenie. Pozdrawiam Cię Poeto. M

Jak Ty to robisz? To pytanie retoryczne oczywiście, ale popatrz; niemal każdy komentujący pisze, że czuje. Poruszasz bezbłędnie jakieś wrażliwe struny, wygląda na to, że Twoje doświadczenie jest z jednej strony bardzo osobiste, a z drugiej uniwersalne. I taka właśnie jest Twój wiersz, wiersze. Osobiste i uniwersalne zarazem. Piękny talent.
Prawdziwą przyjemnością było obcowanie z Twoim dziełem.
Pozdrawiam cieplutko