O, jaki fajny wierszyk :-). To mi się podoba:





In vino veritas - jak mówi łacińskie przysłowie. Jak dobrze, że wiersz nie ma żadnych wygibasów poetyckich, agnes - to jego siła. Aż się pragnie usiąść z bohaterkami utworu i wypić lampkę semi - dry - jakiegoś tam :-).

Bawmy się, póki życia staje!
Wierszyk bezpretensjonalny bez zadęć na wielką poezję, bo i po co, gdyby każdy pisał poematy i skończone arcydzieła, świat stałby się areną potworności.
A tak?
A tak mamy wesoły zapis szczęśliwych chwil, zwyczajny i ludzki, bo po jakiego grzyba to udziwniać?
Skoro kobiecie z facetem dobrze, to warto oddać to jak najprostszymi słowy.
I wtedy jest prawdziwie i wiarygodnie.
Jak zdjęcie.
Tutaj klimacik zarysował się zacnie i łatwo było wejść weń.
Powinni?
Ja tam wolę być popiwnym, po winie mam potworną zgagę.
Lubię prostotę, rozkminianie łamigłówek w poezji traktuję jako zło konieczne.

Całkiem ładna gra słów - powinni/po winni etc.
Spodobało mi się.

Ale jak to ja - porozmyślam sobie głośno.


A przeczytaj w innym szyku:
- do rozszerzonych źrenic
dociera ciepłe światło - myślę, że rytm jest lepszy.


Rozumiem ten harem, ale mnie gryzie.
Tak samo, jak gryzie mnie "wprawiona".
Porównaj:
- pod stropem rozgrzanych ścian
wiruję w półwytrawnym pląsie - jest jakby spokojniejsza narracja bez tych dopowiedzeń.

I wiesz co, Agnesko?
Skasowałabym podwójne entery i pobawiła się jeszcze wersyfikacją, rozdzielając trochę te myśli. Może spróbujesz?

A teraz zostawiam buziaka i lecę dręczyć innych.