Bardzo sprawnie, ale treściowo strasznie wtórnie. Mówię o gadżetach i samej jesieni. Nic nie wyniosłam dla siebie, może dlatego że nie przepadam za jesienią, jako porą roku która zwiastuje zastój i obumieranie. Mnie to nie zachwyca, a szelest liści tylko mobilizuje służby porządkowe do aktywniejszego działania, coby zima już nie zaskakiwała - nie tylko drogowców. Wiersz, jak tysiące podobnych, sezonowa chwilówka. Pozdrawiam serdecznie

Jeżeli to ćwiczenie, Miladoro, to w obliczu tego aż wstyd pisać własne "dzieła".
Z rekwizytami zgadzam się bardzo, bo i u mnie, oprócz kotów, wszystko jest tak, jak opisałaś.
Za to można już dostać pieczone kasztany, a ich wyjątkowy zapach podkreśla jeszcze ten jesienny.
Jeszcze trochę, a na straganach zaoferują Glühwein... i będzie wiadomo, że blues jesienny zmieni ton na zimowy.

Pozdrawiam

szelestem szeptów liściosłowie
kobierce kładzie
desenie zmienia lekki powiew
wiatr na tym zna się
:-)
Niby nic nowego, lecz czegóż nowego można spodziewać się po jesieni? Czy to, że coś było, zwalnia nas od poszukiwania w tym inspiracji? Po cóż więc pisać kolejne miliony wierszy o miłości?
Podoba mi się Twoje 'ćwiczenie' Mila i już. Pozdrawiam.:-)

Można pisać o wszystkim i wszystko już było. Rzecz w tym, żeby pisać i o miłości i o jesieni w sposób świeższy, inny, nowatorski, a tego tu zabrakło. Natomiast wchodzenie w de Mistrzyni Komciów zakrawa na wazelinę, ale Ona jest zbyt inteligentna, żeby tego nie zauważać. Wiersz sprawny i dobry, jak gyros z sosem czosnkowym w mojej ulubionej knajpie - od siedmiu lat smakuje dokładnie tak samo Raz jeszcze pozdrawiam - miłego dla Mili i czytających

Musisz przyznać Inkaa, że niewiele zostało do odkrycia w poezji czy prozie. Ważne, by mimo powtarzających się konwencji, robić to dobrze. A to, czy ktoś to "będzie jadł" ze smakiem, czy z niesmakiem, jest tylko jego wolą i kwestią gustu. Pozdrawiam. Mr.Vaseline :-)

Tak się kiedyś zastanawiałam, ile razy każde słowo w języku polskim zostało już użyte przez te setki lat. Zapewne niezliczoną ilość razy.
Ale oprócz słów istnieją także ich połączenia - wzajemne konotacje, układy i kompozycje.
Nie można uniknąć pewnej powtarzalności, jak nie można uniknąć posługiwania się takimi samymi farbami w malarstwie, jedynie można się starać, by namalowany obraz był inny. W literaturze podobnie - połączenia zwykłych czy nawet tych samych słów mogą różnić się formą i mimo wszystko nieść ze sobą inną treść czy przekaz.
Jesień w poezji to banalny temat, ale niekiedy coś samo nasuwa się pod pióro - właśnie tak, jesiennie i banalnie. Wrzucić do kosza przed urodzeniem, czy też iść za podszeptem chwili, starając się przynajmniej nadać taką formę, która z tych środków coś jednak wydobędzie?
Sama przyznaję, że nie jest to wiersz odkrywczy, ot, zapis chwili, obrazek na pamiątkę.
Ale może innym też coś przypomni?


Agnesko - mam nadzieję, że jednak nigdy nie zacznę pisać kompletnych zakalców.

Miladora,

Wiersz bardzo mi się spodobał, chyba najbardziej za to, że nie ma w nim smutku, bo jesień.
Nie ma tęsknoty za inną porą roku. Jest spokój jakże nieobecny w mieście, ale to nic.

Jest w nim klimat, jest zapach i ruchome obrazy, jest dotyk, zabrakło mi jedynie koloru, który istnieje tylko jako wypadkowa pozostałych zmysłów.

pozdrawiam ciepło

A jednak można pisać zwyczajnie o zwyczajnym świecie i jest pięknie. Ostatnio słyszę, że wszystko już było, nawet małpia zręczność nie pomoże w pisaniu i jak niewiele zasługuje na miano wiersza. To i smutno mi przez to, a brak czasu tylko usprawiedliwia, że pisać nie ma po co i komu, ale tak prawdziwie napisałaś:
"jesień to tryptyk opadłych powiek
bluesa i nocy"

- ten fragment by się wybronił, mam nadzieję, przed przemądrzałymi tępicielami banałów, a jak nie, to będę bronić!
Dziękuję za lekturę, pozdrawiam!

Tak, wszystko już było, tytuły oklepane itp. itd. Po co więc pisać?
A bo kurka, taką mamy potrzebę i już! Ja lubię wiosnę jesieną a Mila patrzy przez okno. Przecież nie napisze, że jesienią gniją już rżysko lub ściernisko, bo to do niej nie pasuje.
Albo, że kmiotek wylewa gnojowicę na pola, bo jesienią mu wolno i nie zapłaci kary - mało poetyckie. A może się mylę? Może o takich gównach trzeba pisać, żeby nie posądzili o plagiat, wytarte już "gadżety", epigonizm etc..
Pozdrawiam mile wszystkich
Zbyszek
P.S.
Wazelinę używam tylko elektrotechniczną, do klem - polecam jesienią, bez aluzji.

Fajnie Milu, że ubawiłem Cię kmiotkiem. Whisky już nie mam ale Apis obiecał porzeczkę.
Tobie także spokojnych snów, raczej wiosennych

Jak widać, wspólnym dla wielu osób, co mnie bardzo cieszy.

Dziękuję, Apollinku.

Serdeczności jesienne.

O kurcze - następny dywan do trzepania? ))
Hmm... blues na liść pod obcasem?...
Licho wie, może do mnie się też przyczepi?

Faktycznie - wszystko zawsze wraca, ale niestety do czasu, Kamysia.
A wiesz, że ta moja uliczka tak samo wyglądała iks lat temu, gdy pierwszy raz weszłam do bramy?
Przypomniałaś mi właśnie bardzo podobny jesienny wieczór - wtedy też powstał wiersz, chociaż jeszcze nie przypuszczałam, że po latach znowu będę je pisać.
Ciszę się, że zawitałaś w moje zakamarki z dobrym słowem.

Dziękuję serdecznie i buziaka posyłam.

To ładne odczucie, Weruś.
I wcale nie stwarza kolizji ze znaczeniem tego słowa - w muzyce jest to "stopniowe osłabianie natężenia dynamiki w utworze". Pewien rodzaj wyciszania.
A "wyciszać" może się wszystko.
I tu przypomniało mi się określenie czerni przez jednego z polskich pisarzy - "czerń to najciemniejszy odcień bieli". Czyli coś w rodzaju całkowitego wyciszenia. Jakby podróż w głąb koloru, aż do jego kompletnego braku. Może przez to czerń nigdy nie była dla mnie smutna?

Dziękuję - miło, że zawitałaś na moją uliczkę.
I serdeczności

Bo bluesy tak pasują do jesieni, jak zapach dymu z palonych liści.

Dziękuję, Lil - Jak zawsze miło Cię widzieć.

Serdeczności z mojej jesiennej uliczki