Uśmiech Chelsea

       Deszcz bębni w błyszczące karoserie samochodów. Brodzimy po kostki w wodzie. Wleczemy Kubę za sobą. Jego sztruksy są całkiem przemoczone. Próbuje nam się wyrwać, ale nie ma wystarczająco siły. Zaciągamy go za blok i przyciskamy do ściany. W świetle uśmiechniętego księżyca widzimy jego przerażoną twarz.

       Nikogo nie ma w zasięgu wzroku. Nikogo.

*

       Świnia poszła do chlewu, bo tam mieszka wraz z familią. Poszła zjeść brata na obiad. Będzie chrumkać przy tym wesoło. Patrzeć będzie mu w oczy. Nie rozumiem, jak tak można.

       – No, idziesz Mamejo. Lodziki, lodziki, lodziki. Druga kolejka. Raz raz – dyryguje Bic.

       – Nie mam już forsy.

       – A co mnie to gówno obchodzi. W te pędy do domu, do mamusi, po banknocik najlepiej.

       – Czekaj, czekaj. Stary dał mi kartę.

       – Słyszeliście chłopacy. Robimy imprezę. Dawaj tę kartę.

       Żal patrzeć, jak nim pomiata, ale pomagać się nie chce odmieńcowi, co to go na żetony lub monety płodzili staruszkowie w budce fonowej czy pod. Nie warto rąk sobie brudzić i fatygować. 

       Na miejscu Mamei zabiłbym Bicka. Gdyby ten się odrodził, wiedziałby, że Mamei nie ma co podskakiwać. Może nawet przechrzcilibyśmy Mameję na Królumójtyzłoty. Chuja jednak on wie o życiu, chuja potrafi i miętkim chujem jest zapewne, bo nie robi nic, by zdzielić mięśniaka przez ryj, któremu się należy, jakby nie patrzeć.

       Bicek podchodzi do lady. Za ladą stoi piękna inaczej pani z fryzurą a la sterczące gówno na głowie.

       – Dwie duże paczki crunchipsów proszę. Cebulka yyy prażona? Albo nie, albo nie. Czaka… czaka… czakalaka.

       – Coś jeszcze?

       – Gumy orbit i colę dużą. Zaszalejemy.

       – To będzie razem dziewiętnaście pięćdziesiąt.

       Bicek błyska ze szczękościska. Trzyma w prawicy narzędzie zagłady. Pieści je czule. Wyciąga powoli rękę, zaciskając JE w dłoni. Stara pizda rozdziawia wymalowane ohydnie wardzele. Spodziewała się gmerania w portfelu i wyłuskiwania z niego zaskórniaków, a tu suko psikus.

       Karta płynie, rozcina przestrzeń pomiędzy dłonią Bica, a tą paczuszką z ekranikiem, która cię nie wpuści bez podania kodu. Gębę Bicka ogarnia szok. Godzinami odwraca się w naszym kierunku. Kręci z niedowierzaniem głową, kępami wyrywa z niej włosy. Wygląda strasznie. Jak jego brat na spirytusowym kacu. ABS na niego wołają. Fajowo, mówimy. 

       Życzę Bickowi dobrze i nic do niego nie mam. Czasem tylko mam ochotę wydłubać mu oczy i nadziać na widelec, jak w tej grze albo filmie, gdzieś. Fajnie by patrzył na mnie taki szaszłyk, ale nie podskakuję mu i Mamei mówiłem to samo. Obgaduje Bicka blondynek i w końcu oberwie, a mnie przy nim nie będzie. Jak będę, udam po prostu, że nie widzę, bo Bicka nie znacie, wielki jest i potężny, a brat jego, to zgniótłby was dwoma palcami. U stopy, w dodatku. Nie poradzi się nic. Bicek, ja, Świnia, Kuba… nie, nie Kuba – Mameja – taka jest kolejność, inaczej nie będzie, choćby słońce zwaliło nam się na łby.

       – Cztery, trzy, dwa, jeden – wygłasza blondynek, a ja rozglądam się nerwowo i szukam  bomby, która wymiecie nas lada moment, lada dzień.

       Mięśniak wciska klawisze i zamiera w oczekiwaniu na szczęśliwe zakończenie. „Zielonym  go!”, chcę krzyknąć, ale ze szpary zwanej przełykiem wylatuje tylko śmietankowe powietrze. A może waniliowe?

       On jest przerażony – taka myśl strzela mnie między oczy. Nagle wychodzi na wierzch stwór, którego ukrywał. Widzę, jaki jest naprawdę i chce mi się śmiać. Wiem, że nie mogę, nie powinienem, będę tego żałował, ale eksploduję. Trzepię się cały i wierzgam histerycznie. To nie przypomina niewinnego chichotu. To przebrzydły rechot zrozumienia.

       Nienawiść rodzi się w Bicusia ślepkach. Czuję, jak uśmiech rzednie mi na facjacie. Bic jest wielki, czerwony i znowu mnie przeraża. Zabije mnie, bo wie, że wiem.

       – Zielony, głąbie. – Ratunek przybywa w postaci Mamei. Fala nienawiści wędruje teraz na blondynka. Zalewa go od koślawych kulasów aż po kaczy ryj i dziwnym wydaje się, że nie robi on pod siebie. Chyba powinien. To mogłoby rozładować napięcie.

       – Wciśnij zielony, półgłówku.

       Mameja jest martwy.

       Bicek na chwilę koncentruje się. Przetwarza. Przetwarza. Bingo.

 *

       – Trzymajcie go chłopaki.

       Świnia wróciła już napasiona i rusza się natychmiast. Ja stoję. Równie dobrze mógłbym podpisać wyrok śmierci, ale to stanie jest piękne. Stoję okazale, dumnie, choć za ułamek czasu pewnie upadnę. Nakarmię przynajmniej swoim buntem wrony i kruki, które pochłoną me szczątki ze smakiem. Odmienię może życie kilku wychudzonych kundli. Nadbiegną one, gdy same kości zostaną ze mnie i wyssą mój bunt z uśmiechem i szpikiem.

       Karta kredytowa brutalnie wpycha się do ust Mamei. Widziałem to, on to widział, wszyscy to widzieliśmy. To uśmiech Chelsea. Uśmiech Bicka. Mameja wyrywa się prosięciu i biegnie przed siebie w strugach deszczu. Zaciskam dłonie w pięści.

       Jezdnia rozbłyska neonami.

       – Uciekaj Kuba – szepczę. On zwalnia. Nie wierzę własnym oczom. On się zatrzymuje. Przecież to nie Kuba. To Mameja. On nie wie, że Kuba już się nie śmieje.

       Jezdnię zalewa morze gwiazd.

*

       Świnia zaplata swe tłuste racice wokół klatki Kuby. Ja już go puściłem. Bicek się uśmiecha. Kuba uśmiecha się… krwawo – do końca życia będzie się śmiał – i płacze jednocześnie.

       Deszcz smaga nasze twarze. Wiatr ugina korony drzew.

*

       – Odsuń się od niego ty pierdolony psychopato. – Bicek wykrzywia twarz w grymasie niedowierzania. – Puść go skurwysynu. Zabiłeś Kubę. Mało ci jeszcze?

       – Nieprawda. On sam się zabił… skoczył… wszyscy to wiedzą. Ja byłem wtedy w domu z… z bratem, ja…

       – Zabiłeś go dużo wcześniej. Zajebałeś Kubę. Zabiłeś go. Zabiłeś…