Aura jesieni ciąży nad światem,
noc jeszcze ciemna, listopadowa.
Nasze dziewczyny blaszanym gratem
jadą niespiesznie wprost do Krakowa.
 
Wiozą ze sobą tony bagażu,
pasażerowie z trudem się mieszczą -
- lekko podróżny styl decoupage’u,
aż wszystkie zwoje w mózgu szeleszczą.
 
Ja, przyklejony nosem do szyby,
w grymasie bólu wykrzywiam mordę.
Anglik też chyba niezbyt szczęśliwy,
że zamiast porsche śmigamy fordem.
 
Gdy pokonamy taki szmat drogi,
może u celu nie będzie klęski
i zamówimy pyszne pierogi,
żeby się najeść jak Smok Wawelski.
 
On wprawdzie wolał mięso na sztuki,
lecz skończył marnie, choć nie był stary.
My wyciągniemy z tego nauki,
szybko zwiedzając pobliskie bary.
 
A gdy za bary znów się weźmiemy
z życiem, co czasem bywa potworem,
nie zje nas smok, lecz my go zeżremy,
wznosząc toasty za Miladorę.