Faktycznie - nie ma prochu bez ognia.
Ale ogień hartuje, więc lepiej płonąć.

Dobrym rytmem poleciałaś, Agnesko.
Tylko ten "kur" mnie gryzie, bo gdybyś dała - "uczynił z niego pisklę", to i tak byłoby jasne, że chodzi o ptaka. A w dodatku takiego, który nigdy nie potrafił zerwać się do lotu.
Bo żeby latać, trzeba umieć wykrzesać z siebie ogień.
Hmm... mnie się jeszcze skojarzył "czerwony kur".

No to poczytałam sobie i zostawiam buźkę.

Aha - skasuj te podwójne entery, bo się czułam jak przy schodzeniu po drabinie.
Racja, jeszcze jedno - pył jest zawsze miałki, więc to pleonazm.

Hej, Akacjowa, ale dałaś do wiwatu!
Jestem zachwycona, bo już poprzez sam rytm wpadłam w wiersz jak śliwka w kompot.
Wszystko gra. I to, że nie podzieliłaś tekstu, przez co właśnie ten rytm wyjątkowo się uwypukla.
Fajne jest to rozgorączkowanie w wierszu, udziela się, wprawia czytelnika (przynajmniej mnie) w bliźniacze wibracje.
Tak, między strofami wszystko drży, żyje.
Pisklę na końcu powala na łopatki.
A mi kazało się podnieść i przeczytać wiersz jeszcze parokrotnie.
Bo wart jest tego.

Pozdrawiam