Czyli co zamordował ją czy tylko pozbawił dziewictwa, a może jedno i drugie? Mnie akurat sama fabuła nie powaliła, natomiast kultura słowa, metafory cała ta otoczka i owszem. Bardzo ładnie napisane. Cieszę się z Twojej spontanicznej radości z wygranej jakbym sam wygrał Jeszcze raz gratulacje.

Ps. Dlaczego fabuła nie powaliła? No poszła jak owca na rzeź? Ślepa, pijana? Przecież jej nie wyciągnął z baru na siłę? Zaczaił się na nią, poszedł za nią - chyba, że tak wtedy nabiera to sensu, tyle, że po co łowiła to spojrzenie z tłumu? Zahipnotyzował ją? Aaaa, trucizna - dosypał jej czegoś. Coraz lepiej zaczyna mi się podobać. Tylko z tym zielonym listkiem to nie wiem Dobra, niech będzie. Jest ok skumałem. strzała

Bardzo mocna rzecz: w zasadzie "znaki czasów", tych czasów, gdzie "to wszystko fajnie się zaczyna", a potem albo proza życia, albo, jak tu, kaplica...
Bo wygłych kolesi wszędzie pełno, jak też naiwnych dziewczątek.
A gdzie Bond albo 007- zgłoś się, pewnie emerytura poprzestawiała im pryncypia.

W sumie od samego początku na coś się zanosiło, a jak zaczyna się od chlania, to można sobie dośpiewać najczarniejsze scenariusze, i stało się: coś poszło nie tak...

Bardzo wchodzący w człeka wiersz, bo niby zaczyna się spokojnie i lirycznie, a grand finale totalna rozklepiocha.

Zapis tego, co obok nas, niestety, obok...

Jeden z debeściaków, ostatnio tu czytanych

Tak to napisałaś, że drżę aby to była tylko konfabulacja. Przeraziłaś mnie AJW, udało Ci się. Weszło we mnie tak głęboko, że dzisiaj się już nie otrząsnę.

Nie wiem czy to jest piękny, wysmakowany wiersz i wcale nie jestem pewna czy to jest dla mnie pisanie, ale Twój motyl poezji, kiedy siada mi na ramieniu, wstrząsa najmniejszym moim nerwem, każdym włoskiem - od małego palca po koniuszki piersi.

Kamea.

Spodziewałam się po pierwszych wersach, podobnie jak DoCo, że to raczej w romantyzm wieczoru pójdzie, co najwyżej zawiedzionej przygody jakich wiele... tymczasem budujesz umiejętnie napięcie, gdzieś zrobiło się za dużo tego cynizmu opisywanego bohatera, gdzieś powoli, sugestywnie przestawało być wieczornie knajpianie romantycznie, aż do masakrycznej puenty, która zostawia czytelnika w osłupieniu, z jakim spotykamy się w naszych życiach, gdy słyszymy komunikaty o podobnych wydarzeniach... że można, że dlaczego, że jak, że młodość zmarnowana. Zrobiłaś z tej pięknej perły moim zdaniem coś na kształt dzieła socjologicznego.

Podoba mi się ten wiersz bardzo, sytuacji opisanych jednak życzyłabym sobie naiwnie właśnie, żeby nie bywało...

Pozdrawiam serdecznie