I tak, chociaż się nie otwiera, cisza wciska się wszystkimi szparami.
I pustym judaszem.

Dobry wiersz, Ajw - bardzo potrafi przemówić do wyobraźni.

A to do rozważenia:

Przeczytaj - zastygło w uśmiechach.


Może - dzwoniącą do drzwi?


Serdeczności

Dobra wiadomość jest taka: na mieście można znaleźć wiele zakładów dorabiających klucze.

Ajw!

Dramat jest, lecz obecne czasy nie są już, niestety, tak nasączone rygoryzmem moralnym. I uchodzi dziś pannie ukradkiem wsadzić klucz do ręki fatyganta (zakładając, że jest on człowiekiem nieśmiałym).

Oczywiście Czytelnik od razu wyobraża sobie w wyobraźni, że bohaterka jest piękną panną, bogatą we wszelkie przymioty kobiece (choć i tu nie ma jedności: istnieją bowiem wielbiciele pulchniejszych kształtów, są też ich przeciwnicy, wolący kobiety tyczki).

W ogóle to bardzo nieśmiały kawałek boskiej poezji. Są jeszcze takie panny i takie dziewice, ktore latami cierpią w panieńskich pokoikach? Dziś wyzwolone dziewczyny biegną z towarzystwem napić się ponad percepcję i potem nie pamiętać najważniejszych zdarzeń ze swojego życia.

Wiersz poruszający oraz do myślenia.

Co niniejszym czynić się udaję


Pozdrawia Autorkę gorąco.

DoCo

Ajw
Kto nie przeżył takiego stanu ani razu, nie zrozumie niczego z tego tekstu. Zwykła empatia nie zda się tutaj na nic. Kto ma to za sobą wie, że jest to porażający stan ducha. Możemy później traktować to z uśmiechem, czy lekceważąco, ale póki co przeżywamy unisono ból duszy i ciała. Na szczęście to mija, wcześniej lub później.
To jest dobry wiersz, w którym każde słowo jest pełne bólu. Napisany rozważnie, bez zbędnych upiększeń i natrętnej egzaltacji.
Gratuluję. Oczywiście tylko talentu pisarskiego i życzę spokoju oraz wszystkiego dobrego.

Do napisania komentarza skłonił mnie komentarz Dobrej Cobry, dlatego postanowiłam podzielić się swoją interpretacją, która jest nieco inna niż jej.
Dla mnie to jest wiersz o kobiecie, która doświadczyła straty najbliższej osoby - być może męża, partnera - ale niekoniecznie. I wszystko co ją otacza, to puste mieszkanie, które dzieliła z nim, teraz jej o tym przypomina. Jak dla mnie tu nie chodzi zupełnie o żaden rygoryzm moralny, o cierpiętnictwo w panieńskim pokoiku, ale o dramat, przeżywanie straty. To nie chodzi o to, że ona nie może wyjść z domu, umówić się z kimś innym, ale o to, że brak tej jednej konkretnej osoby w jej życiu strasznie boli i trudno zapełnić tę pustkę czymkolwiek innym.
Ajw, jak dla mnie wiersz dobry, trafnie wyraża uczucia, chociaż miałaś bardziej oryginalne/ciekawsze.
Pozdrawiam serdecznie

Tak, ładnie, lirycznie , wzruszająco - za pierwszym czytaniem
Za drugim - mam pytanie - a to chyba nie możliwe i nielogiczne, że to ,,cisza" dzwoni i po co jej klucz, skoro i tak wypełza z zakamarków sama... i nie ważne, że jej nie otworzysz, bo nie chcesz być samotna ( podmiot liryczny - nie Ty). Owszem - ładna metafora - tylko brak konsekwencji z pierwszymi wersami.
Może właśnie daj tytuł ,,Otworzę" i wypuść ją! A wpuść trochę świeżego powietrza i światła i tego tajemniczego posłańca (listonosza)
Ogólne Iwonko, podoba mi się Twoja nastrojowa miniaturka i serdecznie pozdrawiam.

Jakże przejmujący smutkiem i pustką obraz "po", kiedy pozostały już tylko stare fotografie, nasączone bezcennymi wspomnieniami czasu, co bezpowrotnie przeminął...
Ilekroć czytam o takich stanach, coś w środku wzdryga się - to musi być przedsmak piekła na ziemi, bez diabelskich ogni i zgrzytania zębów, to piekło jest w "środku", i ból duszy nie gorszy jest od bólu ciała, trudniej go przegonić, jeśli to w ogóle jest możliwe.
Czy czas leczy rany?
Czasem tak, czasem nie.
Znam osoby, które po stracie ukochanej/ego już nigdy nie związały się z nikim i żyją samotnie.
Rozumiem je, bo czasem kocha się tylko raz, ten jeden raz.
I tak widzę te wersy.

Znikam

Witaj

Zapomniałam o tym wierszu, ale jakimś cudem dzisiaj nawinął mi się sam, kiedy to pochłonęły mnie prace archeologiczne w poszukiwaniu czegoś interesującego, intrygującego i poruszającego do wewnątrz.

Pozostawiam zatem na pamiątkę ze strony głównej:

Czasami jest bolesna, czasem zaś daje wytchnienie. Wszystko zależy od sytuacji, w jakiej jesteś w danej chwili. I od tego, czego akurat potrzebujesz, czego oczekujesz. Najgorzej jest chyba wtedy, gdy dudni w głowie jakby chciała ją rozerwać, przenika w najgłębsze zakamarki umysłu, dzwoni w uszach, jest przeraźliwie głośna. Nie pozwala pójść na kompromis. Nie pomaga włączony telewizor czy radio, ani nawet dźwięki zza okna. Nie są w stanie jej zagłuszyć. A Ty, jak sobie radzisz z ciszą, która boli?

Bardzo ładnie poprowadzony wiersz. Z przyjemnością będę do niego (po)wracać

Pozdrowienia i do (po)czytania

Dziwiło mnie jak kiedyś zajrzałam że nie widziałam żadnego Twojego wiersza w "polecanych". (Choć na 100% teraz pewna nie jestem bo dawno to bylo...) Panie redaktorki lepiej wiedzą co tam umieścić i się doczekałaś po roku Ty i ja się cieszę z tego bardzo tak na wstęp. A skoro już jestem to i o wierszu coś powiem moim zdaniem cisza jest najgorsza wtedy kiedy tak naprawdę sami pozwalamy jej taką być. Zależy jak się podejdzie do sprawy o czym się myśli co nami żądzi i w jakim stopniu nad tym panujemy a na ile pozwalamy sobie stracić panowanie nad emocjami. W wierszu uchwyciłaś negatywny aspekt ciszy. Chyba nie było mnie jeszcze na pp jak go pisalaś ale odkąd Cię czytam (na ogół) raczej obraz ciszy i spokoju był dla mnie wyraźny i przynosił ze sobą miłe lekkie uczucia można bylo odpocząć czytając. Czasem wiadomo trudno jest znieść ciszę bo kojarzy się z samotnością a przyznać trzeba że to juz cięższy temat do zniesienia. Takie moje wywody o ciszy. A wiersz był, jest hmm potrzebny. To chyba taki etap schodek mi się podoba bo skłania do refleksji - jak widać. I mam wrażenie że nawet ciężki temat zawsze tak lekko poetycko ujmiesz i to tez jest ładne smaczne dojrzałe. To zostaje w pamięci i chce się człowiekowi wracać. I tutaj też takie ujęcie widzę. A skoro to nie o Tobie to jeszcze warto zwrócić uwagę na empatie nie wiem teraz na ile oceniam wiersz a na ile znowu jestem pod wrażeniem ogólnej Twojej twórczości... no ale czasem jak już popłynę pozdrawiam

No tak - domyślam się, że dziesięć punktów za spostrzegawczość raczej mi się w tym przypadku nie należy... no dobra dam sobie siedem, nie wiem czemu ale zasłużyłem

Nie wiem czy jesteś stałym gościem w "Polecanych" ale tak czy siak gratuluję!

A wiersz... pomijając kwestię, że ja się kompletnie nie nadaje na oceniacza tego typu słowa pisanego, bo się kompletnie na tym nie znam, to jednak... troszeczkę poczułem...

Wiem, że autor to autor, on opisuje niekoniecznie związane z nim wydarzenia, to jednak odniosłem wrażenie, że troszkę "tęsknisz". Jeśli się myle, a to znowu nie zdarza się tak zupełnie rzadko, niejednoktonie już mi tłumaczono... no ale cóż, wkładanie paluchów tam gdzie się nie powinno, no to trochę jest moja specjalność...

A te wszystkie cudownie dobrane, wymuskane słowa ( trenuję przeciwieństwo Edith P. )
pojawiły się dzięki temu:


Śliczne! Ech!