Ilekroć czytam tak intensywne i osobiste wiersze, zawsze zastanawiam się, ile uczuć w nich zaklęła martwa litera wersów, i ile Autora kosztowało przelanie siebie na papier, tak, by każde słowo żyło własnym życiem, tak, by szczerozłote chwile z przeszłości idealnie oddały poszczególne frazy.

Twój wiersz, Kamyczku, nie czyta się, lecz czuje i widzi.
To piękne w poezji móc tak zobrazować całokształt swych przeżyć, by poza warstwą opisową utkać wiersz tym, co "między wersami", i aby czytający wszedł w ten świat jak w barwny film.

Nie ukrywam, że się wzruszyłem.
Utwór niezwykle sugestywny i tchnący człowieczą prawdą: życie uczy nas smutnej sztuki "tracenia", przez całe życie coś stopniowo odchodzi w niebyt, tak jak każdy dzień, który już nigdy się nie zdarzy...

I ja pamiętam pierwszą Wigilię bez Taty, rok 2000, pustkę, choć obok Bóg się narodził.
Wiem, co czuje się w takich chwilach, choć nie chciałem tej wiedzy posiadać.

Dziękuję za ten wiersz

Wesołych Świąt

Bardzo ładny wiersz, Kamysia.
Święta to dla wielu osób także czas na wspomnienia, na bycie w myślach z tymi, którzy już odeszli.
Zwłaszcza gdy to zdarza się od tak niedawna.

Serdeczności i spokojnych Świąt.


Aha - przecinek po wielokropku nie jest potrzebny.

Przepiękny, przesmutny wiersz, Kamyniu. Są wspomnienia, których nic nam nie odbierze...

Pozdrawiam ciepło

Pięknie, smutno, prawdziwie. W takich chwilach wspomnienia najmocniej dają o sobie znać. A cisza często mówi dużo więcej niż nadmiar słów.
Pozdrawiam przedświątecznie