Leżeliśmy na trawie, przytuleni, ogarnięci pięknem letniego wieczoru. Gwiazdy świeciły tylko dla nas, gdyż na polanie byliśmy sami. Czerpaliśmy błogą rozkosz z piękna świetlistych ozdób firmamentu, ze spokojnej aury polany, a najbardziej chyba – z samych siebie. Godzinami mogliśmy tak leżeć, spleceni poza czasem i wpatrujący się w nocne niebo. To był nasz świat. Nasza Idylla i ucieczka zarazem.

Powiało chłodnym, rześkim powietrzem, co zaowocowało w przyjemnym rozluźnieniu po całodziennym upale.  Dookoła zaszumiały drzewa, tworząc przy tym spokojną, tylko im do końca zrozumiałą melodię.

Po długim dumaniu postanowiłem przerwać ciszę i rozmarzonym głosem powiedziałem:

- Niesamowite, że też to, co najpiękniejsze nie kosztuje nic i jest dostępne dla każdego – wystarczy się zatrzymać i popatrzyć chwilę w górę – Po czym dodałem: - Zresztą… gwiazdy to w ogóle fenomen. Od tysięcy lat podziwiane są przez wszystkich. Od zawsze niezwykłe, magiczne i przyciągające uwagę. Dla niektórych są pięknem w czystej postaci, dla innych, choćby marynarzy, są drogowskazami. I w sumie nieważne kim jesteś, gdzie i kiedy żyjesz, wzbudzą one w tobie zachwyt.

Lubiła kiedy mówiłem o gwiazdach, a ja zdawałem sobie z tego sprawę. Spodobały się jej więc moje słowa. Zapytała tym swoim czułym głosem, który tak zawsze działał na mnie kojąco:

- Chciałbyś być gwiazdą?

To pytanie mnie zdziwiło. Nigdy nad tym nie myślałem. Spoglądając jednak w niebo, zorientowałem się, że znam odpowiedź. Po krótkiej pauzie odrzekłem:

- Tak.

 A ona wtuliła się mocniej we mnie, obróciła głowę tak, aby być zwrócona twarzą w moją stronę i z nutką zmartwienia powiedziała:

- Ale wiesz, że one są samotne?

Uśmiech­ną­łem się, wspar­łem się na łok­ciach do po­zy­cji pół­le­żą­cej, chy­ląc nad nią ciało tak, aby móc się jej przyj­rzeć. Z błogim uśmiechem patrzyłem jej w oczy. W te oczy, w których mogłem tonąć godzinami. Natomiast ona, nie rozumiejąc mojej reakcji,  przybrała pytający wyraz twarzy. Po chwili trwania w takim stanie, pocałowałem ją.

Miała rację.