Rozumiem, że masz wiele przemyśleń, lecz niekoniecznie trzeba je wszystkie umieszczać w jednym wierszu.
Bo w poezji lepsze jest mniej niż więcej.
Gdyż to mniej bardziej zmusza do myślenia.

Dlatego, jeżeli mogę coś zasugerować, to:
1. pobaw się z wersyfikacją - bardziej poziomy zapis mógłby okazać się lepszy, a przy okazji zobaczysz, które słowa są zbędne.
2. przejrzyj tekst pod kątem zaimków - masz ich za dużo.
Na przykład:

3. przejrzyj tekst także pod kątem powtórzeń i rymujących się form - też ich sporo.
Na przykład:

I:

4. unikaj inwersji.
Na przykład:

- podobni zbłąkanym chmurom -
No i powtórzenie z tytułem - zabłąkani/zbłąkanym -
5. nie stosuj wielkich liter, gdy nie są konieczne.
Na przykład:


W sumie wiersz do sporych przeróbek, a czy warto - sam musisz sobie na to odpowiedzieć.

Miłego noworocznego

Rozbawiłeś mnie.
Bo wytrawnego odbiorcę cieszy zarówno treść, jak i forma utworu. I wszelkie zgrzyty oraz niedoróbki psują mu przyjemność jego przeżywania.


Widocznie jestem bardziej wybredna.

Ale autor nie ma obowiązku korzystania z sugestii komentującego, chociaż czasem warto się zastanowić, czy nie pomogłyby one jednak w ulepszeniu warsztatu.


Miłego dnia

Dziewczyny (ryzykuję, sądząc po nickach
Nie jest ładne, co ładne, tylko to, co się komu podoba
Kwestia optyki.

Być może starej daty jestem. Być może zbyt mocno zadufany w to, że zdarzało mi się dysputować zawzięcie na sympatycznych wieczorkach w Domu Literatury na Krakowskim Przedmieściu. Gdzie późnym wieczorem bractwo złaziło na dół, by przy jakiejś lampce "czegoś tam" zawzięcie dyskutować.

Gdzie Krzysiek Gąsiorowski wiódł prym.
Gdzie Janek Wieliński, (swego czasu szef działu literackiego w kultowym "Razem" wyzywał mnie (ze śmiechem oczywiście) od purystów językowych. Gdzie z P. Myśliwskim nieco żeśmy podyskutowali o "Kamień na kamieniu". Gdzie z P. Auderską też mieliśmy o czym pogawędzić. Przez chwilę. Dla mnie zaszczytną.


Ago, nie wątpię w dobre intencje Miladory. Także i Twoje. Pozostaję jednak z ogromną atencją dla nauczycielki jęz. polskiego ( klasa humanistyczna). która postawiła mi tylko 4 za pracę maturalną. Za dwa błędy interpunkcyjne...

Mila rzeczywiście znakomita jest. Moim zdaniem skromnym - niekoniecznie słusznym - w czepianiu się szczegółów wyalienowanych poza frazy wyjęte z kontekstu.

Ago,
Skoro powiadasz: Mila to najlepsza nauczycielka poezji na PP i dbaj o to, by chciała do Ciebie zaglądać.
Trzymać się nie muszę. Popracować nad warsztatem - pewnie powinienem

Pozdróweńka łąńczę

Uśmiechniętej reszty roku
Andrzej

Czytam i mam wrażenie, że słyszę ten wiersz czytany przez Ciebie, choć nie mam pojęcia jaki masz głos - w mojej głowie jest taki charakterystyczny dla sceny, gdzie lekki szmerek na widowni, jakies odgłosy wieczoru autorskiego, coś w tym guście. Jest dobra aura, trochę zadumy, a co do spraw technicznych nie wypowiadam się, bo inni wiedzą lepiej, ja się nie za bardzo na tym znam. Mnie Twój przekaz przekonuje.

Miladoro, a może to właśnie tutaj jest pies pogrzebany? W tym "wnikliwym i uważnym czytaniu"? Lecz czy to aby nie trąci o pewien rodzaj skrzywienia zawodowego?
Swego czasu nieco pobawiłem się z korektą. Jednakże czepiając się wyłącznie rażących błędów dot. np. interpunkcji, składni, rytmu itp. Zainteresowanym będąc użyciem środków artystycznego wyrazu (lub ich brakiem) czy przesłaniem niesionym przez dany utwór. Uznając i w pełni szanując to, że autor - szczególnie w poezji - w swoje pisanie wkłada jakąś cząstkę własnej duszy.
Więc tylko od percepcji odbiorcy zależy, czy zechce doszukać się w owym pisaniu własnych interpretacji, czy też niewiele potrafi (bądź choćby chce) cokolwiek z tego wyrozumieć.
Poezjowanie to nie matematyka czy choćby dyktando. Dlatego odbiór, więc i końcowe oceny, mogą być bardzo różne. Kwestia optyki.
Tak mi się wspomina: kiedyś podjąłem się napisania pracy przedmaturalnej dla córki mojego przyjaciela. Wspomagając się mnóstwem kawy biedziłem się nad tym przez cały wieczór i noc, aż do rana. Wyszło, nie tylko moim zdaniem, aż nadto "dorośle". Bo podparłem się nie tylko własną znajomością tematu, lecz i mnóstwem cytatów. Wnikliwie prezentując i analizując różnice dzielące trzech autorów w podejściu do tematu. Wybiegając szalenie daleko poza wiedzę przekazywaną w ogólniaku.
I... dziewczyna dostała za tę pracę słabiutką trójkę. Z uzasadnieniem, że "te wypociny" w ogóle nie trzymają się kupy. Że praca jest zupełnie nie na temat. A ta trójka tylko dlatego, że rzecz jest spójna i użyty język do przyjęcia.
Kilka miesięcy później, gdy dziewczyna przebrnęła przez maturę, porozmawiałem sobie z ową belfrzycą. Przyznałem się do autorstwa. I krótko powiedziałem, co myślę o tak stronniczym ocenianiu cudzej pracy. Dorzucając, że niechęć do ucznia nie upoważnia nauczyciela, choć naturalnie daje mu taką możliwość, do aż tak wielkiej niesprawiedliwości.
Potężną, choć wielce złośliwą satysfakcję miałem widząc, jak ta pani gwałtownie się czerwieni i w trakcie rozmowy nagle się odwraca, by świńskim truchtem pobiec po korytarzu.

Naturalnie Ciebie o złośliwość nie posądzam, bo niby jakim cudem? Uznaję tylko (co niekoniecznie słuszne ), że po prostu oceniasz wedle własnego uznania. Co wszak naturalne, skoro każdy czytelnik ma niezbywalne prawo do w pełni indywidualnego odbioru, więc też i dokonywania ocen.
Nie masz powodu, by się obruszać. Wdzięczny będę za kolejne oceny. Pozostając z nadzieją, że jeszcze zdarzy nam się podyskutować merytorycznie.
Zakładając jednakże, że nikt nie stanie na stanowisku, że "wie lepiej"...

akacjowa agnes:
Chyba niepotrzebne te niezbyt zawoalowane złośliwości. Aż nadto łatwe do wychwycenia dla kogoś, kto potrafi czytać między słowami i rozumieć właściwy sens przekazu. Niezbyt nawet skrytego pod pozorem uładzonej uprzejmości
Dodam, że nie tylko mnóstwo godzin spędziłem na warsztatach literackich, gdzie i uczestniczyłem w dysputach o cudzej twórczości, i sam stawałem pod pręgierzem
Gorzej, że dwa razy żonaty byłem. Gdyby nie umiejętność wychwytywania ukrytych treści przekazu, w tym werbalnego, to pewnie bym i trzeci raz się związał. Uff, udało się ustrzec przed kolejnym błędem

ajw:
Dzięki za dobre słowo

Nie przypominam sobie, by pisząc komentarz pod Twoim wierszem przemawiała przeze mnie złośliwość.
Poważnie uważam, że osoby, które umieszczają swoje teksty publicznie powinny mieć możliwość wyrazić swoją wolę, czy chcą komentarze krytyczne, czy nie. Czy zależy im na poprawieniu tekstu, czy nie zamierzają niczego zmieniać, a nawet nie chcą wiedzieć, że komuś się może nie podobać.
Jest sporo osób, które nie chcą wprowadzać zmian i strasznie się oburzają na wszelkie niepochlebne komentarze.

Mnie komentarze na PP bardzo pomogły. Czuję, że teraz więcej wiem, jak przekazać w formie wiersza to, co we mnie siedzi. Być może dlatego nie potrafię zrozumieć niektórych reakcji.
Jeśli odebrałeś mój pierwszy komentarz jako złośliwy, przepraszam, to nie był mój cel.
I jeżeli w obecnym komentarzu znów przeczytasz coś złego między wierszami, to zacznę się martwić o swoją komunikatywność

Pozdrawiam i nadal twierdzę, że Cię kochamy, bo ja tak po prostu mam

PS. A wiersze pisane kolumnowo, z mnóstwem powtórzeń nie podobają mi się i nic na to nie poradzę. Wybacz

I mnie niestety twój wiersz nie porwał, dałoby się z niego zrobić utwór o połowę krótszy, co jak sądzę wcale by nie było dla nie go szkodliwe - tu jest efekt przytłaczającego przegadania, pointa do mnie nie przemawia, no i rzecz jasna zły zapis.
Niby rozumiem, co chciałeś przekazać, ale "co za dużo, to niezdrowo" - czasem mniej znaczy więcej, i to by była mała, subiektywna oczywiście rada ode mnie.

Jestem tu już 3 lata, piszę od prawie 15, i też przychodząc tu byłem przekonany, że już wszystko wiem i umiem, a teraz czas, by szersza publika poznała moje talenta.
Dość szybko dostałem kubeł zimnej wody na głowę za słabe wiersze, początkowo ich broniłem, ale, wiesz, w życiu już tak jest, że jeśli jedna osoba mówi Ci, że jesteś zły, to może być to przypadek, albo kłamie, ale jeśli 10 osób powie to samo, to naprawdę jesteś zły.
Obecnie piszę 2-3 wiersze rocznie, które na ogół są dobrze przyjmowane, skupiam się tylko na prozie, w której Portal i urocze koleżanki pomogły mi w sposób bezcenny dostrzec i zacząć walczyć z tym, czego dotąd nie dostrzegałem: zaimkozą, powtórzeniami, rzadziej interpunkcją.
Gdyby nie owa nieoceniona pomoc, nadal tkwiłbym w błędnym rozumowaniu, że jestem nieomylny, a poprzez to nie rozwijałbym się, lecz beznadziejnie stał w miejscu.
Na szczęście idę wciąż do przodu, nie boję się zmieniać konwencji, stosować prowokacji literackich, pisać slangiem, po prostu czuję, ile dał mi Portal i ile mu zawdzięczam.

Oczywiście należy odróżniać krytykę od krytykanctwa, które to ma do siebie, że jest "chore na nieomylność", ale ten rodzaj aktywności łatwo szybko przejrzeć.

Andrzeju, tu Ci nikt źle nie życzy, wręcz przeciwnie, wielu z nas (łącznie z autorem tych słów ma już na koncie kilka wydanych książek), więc posiadamy doświadczenie i wiedzę, choć wciąż sami się uczymy, i niewolni jesteśmy od błędów, ale w tej kwestii zawsze można liczyć tu na pomocną dłoń, i warto ją przyjąć za dobrą monetę, jeśli jest to dobra rada, mogąca pomóc w samodoskonaleniu się.
Rozumiem, że bronisz swojego dzieła, ale spójrz na nie także oczami innych.
Nikt nie przekreśla Ciebie jako Autora, jedynie wytyka Ci konkretne błędy.
Czy zechcesz przyjąć pomocną dłoń, pokaże czas, ja życzę Ci spokoju ducha i otwartości na uczciwą, merytoryczną krytykę, i wcale nie mówię, że musisz ją przyjąć w całości - może to Ty będziesz miał rację, a może komentująca Cię osoba.
Problem jest wtedy, kiedy jedna ze strona MA ZAWSZE RACJĘ.
Wtedy coś tu nie gra...

To tyle z mojej strony

Już wyjaśniam: Jestem naiwną optymistką, która wierzy w ogólną miłość wszystkich do każdego i każdego do wszystkich Ale że jestem w pewnym stopniu też realistką to zdaję sobie sprawę, że nie każdy musi to czuć i okazywać
I na tym zakończmy, bo to nie dotyczy Twojego wiersza.
To że się różnimy w gustach i twórczości, to tylko nasze szczęście i lekarstwo na nudę

Pozdrowienia i uśmiechy od Agniechy

Niezbyt dobrze się dyskutuje, Andrzeju, z kimś, kto uważa, że wszelkie uwagi są zwykłym wymysłem komentatora, który nie potrafiąc zgłębić całości, czepia się na siłę nieistotnych, wyrwanych z kontekstu fraz, przy jednoczesnym założeniu, że "następna rozmowa będzie możliwa, o ile nikt nie stanie na stanowisku, że "wie lepiej"... – co brzmi jak kolejny przytyk.
Szkoda, że od początku nie wziąłeś pod uwagę znaczenia moich słów z pierwszego komentarza:
„Dlatego, jeżeli mogę coś zasugerować, to:”.
Sugestie nie są nakazem.
Nie „obruszam się” też na autorów, którzy nie chcą z nich skorzystać. Ale o wiele bardziej uczciwe jest to, co powiedziała chociażby Dark_kid, że „przez sentyment nie chce niczego zmieniać” – niż zrzucanie własnych niedoróbek na karb nieusprawiedliwionego niczym czepialstwa komentującego, który zamiast „czytać sercem” pozwala sobie przez zwykłą ignorancję szargać świętość tekstu.
Dla mnie to nie jest merytoryczna dyskusja, więc także i wątpliwa przyjemność.
Za dużo już miałam do czynienia z okazjonalnymi poetami, którzy w ten właśnie sposób reagowali na wszelkie uwagi, by nie wiedzieć, czego jest to symptomem.

Dlatego nie będzie następnych dyskusji.

zapis koszmarny tzw. szlips, treść wtórna, stylistyka napuszona (górnolotna); na pewno nie jest to kierunek, w którym podąża polska poezja (cokolwiek to określenie "polska poezja" oznacza), z przykrością, ale jestem na Nie takiemu pisaniu; na prawej belce jest miejsce o nazwie Przydatne linki, i bez obrazy proszę, ale nie da się przeskoczyć etapów poetyckiej edukacji /chyba, ze się jest samorodnym talentem/ 1% to talent, reszta... praca i coś jeszcze do czego się dochodzi, albo się z tym urodziło

pozdrawiam

Problem jest w czy innym, obecnie więcej jest piszących niż czytających. No i wszyscy się znają (ja się nie znam) na pisaniu. Co do techniki tego wiersza wypowiadał się nie będę, bo się po prostu nie znam. Ta po ludzku mi się nie podoba, nie doczytałem do końca.