Jest czytelny.. a gdyby tak go zapisać?

Zwątpiłam - słaba wiara ciągnęła ku ziemi,
aż do bólu rozsadzał serce,
wątrobę i ciało migdałowate;
serdecznie pokazywałam palec
zarozumiałemu lustru i wychodziłam
eksponując odpowiednie litery.

Długo się nie dało, zatrzaśnięte okna
otworzył powiewem który zdmuchnął -

Przezornie zapalony znicz, mój koniec
rozpoczął się rankiem gdy dotknęłam
zdartą podeszwą przymulonego lecz
ożywczego parkietu ułożonego
dobitnie z potyczek klątw i bzdur
ubiłam go i ruszyłam dalej.

Jest interpunkcja i jakieś wyróżnienie, choćby pierwszych liter w danym słowie...ale to twój wiersz i jakbyś go nie zapisała to mi sie podoba

Ja również nie miałabym nic przeciwko temu, Agnesko, żeby wiersz był bez wielkich liter na początku wersów, gdyż już sam tytuł naprowadza, jak należy go czytać.
Mógłby obejść się również bez interpunkcji - tylko z kropkami.

Podoba mi się i akrostych, i pomysł, by go napisać w formie wolnego wiersza.

A jedyne uwagi dotyczą rymujących się słów:
- zwątpiłam/wychodziłam -
- ubiłam/ruszyłam -
- przymulonego/ożywczego -

Tak wyglądałby w unowocześnionym wydaniu:

zwąt­pi­łam. słaba wiara cią­gnę­ła ku ziemi
aż do bólu. roz­sa­dzał serce
wą­tro­bę i ciało mig­da­ło­wa­te.
ser­decz­nie po­ka­zy­wa­łam palec
za­ro­zu­mia­łe­mu lu­stru i wy­cho­dzi­łam
eks­po­nu­jąc od­po­wied­nie li­te­ry.

długo się nie dało. za­trza­śnię­te okna
otwo­rzył po­wie­wem który zdmuch­nął

prze­zor­nie za­pa­lo­ny znicz. mój ko­niec
roz­po­czął się ran­kiem gdy do­tknę­łam
zdar­tą po­de­szwą przy­mu­lo­ne­go lecz
ożyw­cze­go par­kie­tu uło­żo­ne­go
do­bit­nie z po­ty­czek klątw i bzdur.
ubi­łam go i ru­szy­łam dalej.


Muszę przyznać, że ten wiersz pasuje do Ciebie.

Serdeczności

Tak trzymaj, robię to każdego poranka, way to go!

A że po drodze nie zawsze jest różowo, to już są te koszta bycia "tu i teraz", wędrówka po łez padole nie miała być podróżą do raju bram, a prozaicznym spacerem po grząskiej, gruntowej drodze, jak ongiś śpiewał w jednym ze swych egzystencjalnych kawałków sam Frank Sinatra.
Już on wiedział, że raz na wozie, a raz pod nim, shit...

Elegancko poprowadzony wiersz, bardzo logicznie wynikają wersy z wersów, jest przeszłość, jest teraźniejszość, jest też wiara w siebie (to bezcenne!) i niczym niezmącona pewność, że jedyną drogą jest iść w górę, bo, jak pisał Sted:

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
Niechybnie brakuje tam nas!
Od stania w miejscu niejeden już zginął,
Niejeden zginął już kwiat!

I taką pointę wyczytałem u Ciebie

Powoli lecę