Milka... napisz chociaż raz coś z błędami, źle i do dupy... bo ja nie mogę wiecznie pisać, że dobre, ze mi się podoba.. że nawet łzę wywołało gdzieś w oku...weź... ja mam kompleksy... ale piękny wiersz.... i z tym go pozostawię.
Pozdrawiam, dark_kid.

Dzięki Rami, że przypominasz - pomimo świadomości przemijania zawsze przekornie myślimy, że to ich dotyczy… Nawet najgłębszy ślad zasypie ziemia. Prawdziwie zmartwychwstajemy tylko w pamięci bliskich. Ten krótki zapis słów, ma także swój kres i jeśli… to tylko chwilę nas przeżyje, bo tak naprawdę, to istnieje tylko tu i teraz… z pokolenia w pokolenie. Paradoksalnie, to nie jest smutne, gdy spoglądamy w oczy dzieci.

Naniosłam właśnie parę małych poprawek, bo nie zdążyłam w momencie ukazania się wiersza, za co przepraszam moich czytelników.


To ładne i prawdziwe podejście, Akacyjko.


No, napisałam już coś takiego, ale to był pastisz, Mroczusiu.


Wiem, Zoleńko - tu trzeba uważać na prawidłowy akcent.
Ale zauważ, że on zwalnia rytm w tym miejscu, jakby zostawiając czas na zadumę.
Taka swoista pułapka czasowa.
Oczywiście mogłabym pokombinować z tym, żeby nie było, że wymuszam nieprawidłowy akcent, ale nie bardzo chcę ułatwiać sprawy czytającym. Niech odczują to zawieszenie.


I wnuków, Lechu. Tak - nie jest smutne.


Po wyborze sądzę, Kamysiu, że mamy podobne zdanie.

Dziękuję wszystkim serdecznie za zatrzymanie się pod wierszem i zostawienie swoich myśli.
Stanisław Barańczak był mi bliski poprzez villanelle (choć nie tylko), które również ja bardzo lubię.
Stąd pomysł, by pożegnać go taką formą.

Spokojnego i miłego wieczoru

To prawda, Ajw.
Chociażby to była tylko dobra pamięć, to i tak już dużo.

Serdeczności i podziękowania również dla Ciebie.

Może przemijalność wcale nie jest dowodem na chwilowość istnienia?
Albo chwilowość istnienia nie jest dowodem na przemijalność?

Miło, Borku, że zajrzałeś do mnie, bo dawno Cię nie widziałam na portalu.
Dziękuję serdecznie.

I miłego wieczoru.

p. Barańczak chyba może być zadowolony i wiecznie spokojny, widząc takie ville. A co do treści to można by dyskutować w nieskończoność, żyć wielu nie wystarczy. Fajnie było by kiedyś, może w innym życiu wrócić tutaj po własnych śladach, po tym co zostawiliśmy, zostawimy. Ale to chyba niemożliwe;-) takie moje filozofie, które wywołał Twój wiersz Milu, niezwykle retrospektywny, inspirujący, kontemplacyjny...odchodzę mając w pamięci(może i mnie kiedyś będzie ktoś miał) pozdrawiam serdecznie:-)

Aleksander

Prawdziwe słowa, Milu. Istniejemy dopóki trwa pamięć o nas. O Stanisławie Barańczaku pamięć z pewnością będzie trwać. Nie tak dawno zachwycałam się jego genialnym przekładem Kota Prota (The Cat in the Hat - książka dr. Seussa), akurat jestem na etapie książek dla dzieci.
Twój wiersz przepiękny.

Pięknie, Mila. Z nostalgią, ale też wyczuciem.
Dedykacja kieruje wiersz na tory, które każdy może rozumieć w swoim osobistym odczuwaniu poezji Barańczaka.
Bardzo urzekły mnie ptaki z puencie. Wymownie i obrazowo. Brawo!

Pozdrawiam serdecznie

No to bardzo się cieszę, Mja.


To może skrobniesz jakąś, Nalcia?

Dziękuję, kochane, za obecność pod wierszem.

I serdeczności.

Na pewno zajrzę, a poza tym cieszę się, gdy ktoś podejmuje takie wyzwania.
Ja traktuję villanelle podobnie jak inni krzyżówki - jako zabawę i rozrywkę umysłową.
Może to dobry sposób?

Dziękuję, Dorotko, że się zjawiłaś u mnie.

I dobrego czwartku.

To prawda, Al.
I obyśmy zostawiali tylko dobre wspomnienia, a nie zawsze tak bywa.

Dziękuję ślicznie, że zawitałaś pod wiersz.

Serdeczności

Trzymają się, trzymają, MM, chociaż Ciebie zabrakło przez tak długi okres.
Ale Twoje zjawienie poczytuję za dobry znak, że wrócisz do nas na stałe.

Dziękuję, że zjawiłaś się u mnie.
I dużo serdeczności posyłam na dobry rok z tworzeniem.

Dziękuję, Vimbko - dobrze to słyszeć.
I za to, że zjawiłaś się u mnie.
Gdzieś Ty się podziewała tak długo?!
Nie uważasz, że najwyższy już czas wrócić do nas?

Serdeczności na nowy rok.