Wiersz z dużym dystansem do siebie Na poezję nikt nie jest za stary, wręcz przeciwnie, ona dojrzewa razem z nami. Choć mamy chyba teraz takie czasy gdzie pisanie liryki jest troszkę passé. Ale niech się śmieją ci, którzy chcą, bo nie wiedzą co tracą

Pozdrawiam!

Faith - zgadzam się w 100%.

Abi-syn - o tym jest czwarta, nieistniejąca strofa. Łysina to tylko symbol oczywiście.

To sztuka nad sztukami umieć się śmiać z siebie i nie boczyć, kiedy inni czasem wybuchną śmiechem z naszego powodu, świadczy to o bezcennym dystansie, który bardzo ułatwia życie w pojedynkę i w grupie, bez tego cienizna...

Jak to u Ciebie, z jajcem i przytupem, masz swoją niszę poetycką, do której lubię wpadać, bo cenię sobie humor w poezji, no bo ile można na śmiertelnie poważnie


oj, tak, trza do końca swych dni podgrzewać własną zajebistość i być wiecznie zajęty byciem zajebistym

Na dworze prawie wiosna, ptaki już śpiewają, a twój kawałek świetnie się w to wszystko komponuje, panie Lenix - bravissimo

Ubawiłeś mnie, Leniksiu, na całego.

Wiersz godny postawienia flachy dobrego wina.
Twoje zdrowie!

Cieszę się, że tutaj zaglądacie i nie odchodzicie bez uśmiechu.

Hah! Dobre. Podoba mi się. Niby nic, a wciąga lekkością i prawdziwością stwierdzeń. Pozdrawiam.