Niekoniecznie, azikuder, choć też. Wszędzie tam, gdzie czuwa siostra Rached, gdzie człowiek odarty jest z intymności, uprzedmiotowiony, inwigilowany, poddawany naciskom (obojętnie, czemu to służy) – jest tak samo. I w tym kontekście Twój wiersz jest uniwersalny, chociaż w znakomity sposób oddaje atmosferę ostatniego etapu życia człowieka. W takich przytuliskach nie trafia się McMurphy, za to sióstr Rached bez liku.
Pozdrawiam.

Zawsze są dwie strony medalu. Jedna dotyczy ludzi, którzy pracują w tego rodzaju miejscach, druga tych, którzy są przedmiotem ich pracy. Specjalnie mówię "przedmiotem", bo wielu z nich doznaje już dobrodziejstwa nieświadomości. To przygnębiające, ale przynajmniej nie cierpią i odchodzą, nie wiedząc, że odchodzą.

Ale przy okazji:

Pozbyłabym się tego rymu, zmieniając formę gramatyczną.
Na przykład:
- rozsnutą za wózkiem
pełnym pampersów
niczym niemowlęta
w przyciasnych becikach -

Przy okazji dobrze byłoby się pozbyć tych podwójnych enterów.
Wystarczy wejść w edytor, zaciemnić wiersz i kliknąć "usuń zbędne akapity".


Bardziej pasuje "rzuca w stronę", bo wcześniej nie ma żadnej kwestii.


Miłego, Azikuder

Przejmujący wiersz Azi. Ciężko jest być obojętnym wobec nich. I trudno czasem nie powstrzymać się od komentarza dotyczącego osób pracujących w takich miejscach. Zresztą skoro do ludzi w pełni świadomych i pełnych sił ciężko nam zapanować to... może i do tych, którymi się opiekują również. Zagmatwane. Wiem. Niemniej wychodzę z wrażeniami spod wiersza.

Pozdrawiam.

Dałaś trochę smrodku naszym poetyckim nosom i dobrze, bo to też życie, choć takie, że chciałoby się nie żyć.
Pozdrawiam

Obrazek jest smutny, głównie dlatego, że tak prawdziwy, ale ja w tym pajączku widzę nadzieję. Naprawia sieć z dala od psychopatycznego wzroku siostry Ratched, oby tylko go nie dostrzegła.

Pozdrawiam!