bezdomni przytulają się do zamkniętych drzwi 

tu gdzie cisza błaga o odrobinę hałasu 

a połamanych koron drzew nie kołysze 

najmniejszy szmer nagle kropla wody 

z trzaskiem rozpada się na chodniku 

zamknięcie powiek przenosi najdalej do wczoraj 

samotne dzieci zaniosły nowe zabawki 

do piaskownicy którą zapamiętały 

teraz grają w kości 

kiedy z pewnej odległości wygłodniały człowiek 

liczy językiem zęby 

most pod którym płynie brunatna rzeka 

z godnością pochylił plecy 

nie nastał nowy dzień 

słońce przestało wtrącać się 

w nieswoje sprawy ciemność dookoła 

okryła się w gęsty mglisty płaszcz 

to dobrze że nie widać tych błyszczących oczu 

mógłbyś ze strachu wypuścić karabin 

na wzniesieniu nad miastem 

stał samotny człowiek 

ubrany jedynie w kurz i pył 

z jego ust nie padł żaden krzyk 

nie przemknęły się jęk ani westchnienie 

stał tak wyprostowany do końca świata 

spóźniony o tydzień 

Żyd i Arab ogrzewali się przy zapałce

Jehowa i Allah przymknęli oczy 

Bóg nie jest nawet wściekły 

ani razu mi nie przerywał 

mówi jeden do drugiego 

zaśniedziały podziemny topór zalśnił jak nowy 

mały chłopiec płaci fontannie banknotami 

Benjamin Franklin zaczyna tonąć 

świeca trzymana w dłoni gaśnie 

czy jesteśmy zupełnie zapomnieni 

pyta sam siebie stary człowiek 

byle do świąt ktoś odpowiada sobie