Moje obcasy stukają o posadzkę. Zimna, odbijająca światło powierzchnia jest obca i zła. Nie próbuję jej okiełzać, zawiązać nici sympatii. Jest jak sąsiad, którego mijam codziennie, mówię uśmiechnięte "Dzień dobry!" ale w głębi duszy nie znoszę typa za egocentryzm i brak umiejętności społecznych, nienawidzę, bo muszę dzielić z nim wspólną ścianę i żyć odgłosami jego żałosnego życia. Nie mogę się powstrzymać od epitetów. Mały, głupi człowieczek. Ohydna, bezosobowa posadzka. Gdy przechodzę po niej, dusza zamyka się odruchowo, niczym kielichy roślin nocą. Umysł natychmiast wyostrza zmysły, sam znikając we mnie.

Oczekuję nieoczekiwanego i drżę ze strachu.

Nie jestem sama tutaj. Słyszę stukot innych obcasów, ciężkie kroki mężczyzn, tupot małych dziecięcych nóżek. Oni przechodzą tędy równie szybko jak ja. Zacięte usta, zimne oczy, rozmowy o niczym. Panicznie boję się tego miejsca, ale jestem uzależniona, wracam codziennie. Na nowo. Budzę się, przychodzę, jestem, opuszczam i znowu wracam. Wciąż i wciąż. Wspomniałam o roślinach, ale to było porównanie abstrakcyjne. Nie ma na posadzce ani roślin, ani zwierząt. One nie potrafią udawać, nakładać warstw. Nie przeżyłyby tu jednej sekundy.

Posadzka to trakt pieszy. Mały fragment świata. Nie wiem jak duży jest świat, znam tylko posadzkę. Moją drogę. Pojawiam się na niej niczym modelka na wybiegu, ale nikt mnie nie podziwia, tylko obserwuje. Czujne oczy, bezosobowe. Śledzą każdy krok, próbują odczytywać gesty, dopasowywać do wzorca zachowań. Analizują mnie, rozkładają na elementarność, by potem poskładać z tego wynik. Jestem hurtownią danych, z której czerpią garściami i co najbardziej smuci, łączą moje cząstki z cząstkami innych, by nasze osobowości przekształcać w statystyczną bezosobowość. Dlatego głośno, wyraźnie akcentuję siebie, wkładając buty na wysokich obcasach. Niszczę z całych sił posadzkę, wiercę dziury, rysuję, nadaję charakterystyczną dla mnie skazę.