– Kubusiu, jak się pisze MIŁOŚĆ?

   – Prosiaczku, MIŁOŚĆ się nie pisze, MIŁOŚĆ się czuje.

   – Ale k i e d y, Puchatku?

   – Cały czas, Proś.

   – Ale o co mam prosić, Misiu?

   – Proś, o to, żeby dzisiaj był Dzień Tik-taka.

   Parsknęliśmy śmiechem. A przecież to było ważne, może – najważniejsze: powiedzieć „tak” swoim tikom... Więcej: powiedzieć „tak” wampirycznym grymasom zegara, w które stroi się wbrew wszelkim wskazówkom, z lubieżnie wysuniętym zębem księżyca... choć to tylko tik-tak budzika.

   Z reguły to ja byłem tym, który musiał prosić, on jedynie się puszył. Jednakże tego dnia rzucił mi tik-taka. Był to mały chip, na którym zarejestrowano Wszystkie poranki świata – gdy umieściłem go na języku, zanurzyłem się w ekranową rzeczywistość, by przeżyć miłość spotęgowaną przez sztukę. Kiedy jednak cukierek zniknął mi w żołądku, poczułem, że nie jestem już tym samym Prosiaczkiem, a dla odkrycia, kim właściwie się stałem, potrzeba mi kogoś innego niż Misia o Bardzo Małym Rozumku.

   Poznałem pewnego Krzysia i zamieszkaliśmy razem. Zaczęło mnie wszakże dręczyć przekonanie, że jestem w istocie maszyną. Gros czasu mijał mi w sklepach elektronicznych i RTV. Rozumowałem tak: skoro zjadłem chipa, muszę mieć w sobie ukryte dane; aby je odczytać, potrzebna mi specjalna wersja klawiatury z wejściem telepatycznym. Kiedy ją w końcu po wielu staraniach odnalazłem, pomyślałem do Krzysia zmęczone: kocham cię. Odpowiedź nadeszła szybko w mojej głowie:

   – MIŁOŚĆ się nie pisze, MIŁOŚĆ się czuje.

   Zrozumiałem, że utknął mi w sercu ząb mleczny Puchatka.