Pieprzone narkotyki.
Tego roku przed wejściem na cmentarz, dokupuję dwa kolejne znicze.
Patrzę na kumpla, który niezdarnie nakłuwa sobie żyły, nie może trafić. Już teraz stoi w kolejce do cmentarza, a za pół roku trafi do innego świata, a ja będę kupował kolejny znicz.
Jakoś czuję obojętność, bo troska umarła wraz z pierwszym kumplem.
Gaz, mefedron, clonazepam, amfetamina, heroina, 3m mc, morfina, kokaina, a nawet tantum rosa czy proszki na kaszel i setki innego gówna.
Ćpali, ćpają i ćpać będą.
Kradną, by ćpać. Żyją, by ćpać. Śpią naćpani, budzą się skręceni. Naćpana armia zaczyna walkę o ćpanie.

Wypisał się na własne życzenie z trzeciego detoksu.
Wracał po dwóch miesiącach, parędziesiąt kilometrów do domu. W autobusie już ukradł komuś bagaż. Był w nim laptop, wart trzy tysiące złotych.
Dwadzieścia trzy lata, od dziewiętnastego roku życia guzy, przerzuty. W pierwszym okresie, "zaprzyjaźniania się" z narkotykami, zaraził się HCV, osłabioną wątrobę zaatakował rak.
Grupa inwalidzka, renta.
Parę lat temu był byczkiem, zdrowy chłop.
Dziś szkoda słów, żółty, zapadnięty, brudas, trup w pierwszych etapach rozkładu.
Lekarze dają mu parę miesięcy życia. Moim zdaniem umarł trzy lata temu.
Zdążył zarazić kilku HCV-em i chorobą ćpania. Chyba lepiej, że opuszcza ten świat.
Nie wierzę, że to napisałem.
Znalazł sobie dziewczynę. Poznali się na detoksie. Wprowadziła się do niego, byłem tego świadkiem.
Przejechała pół Polski, dali sobie buziaka i zamienili około dziesięciu zdań. Rzucił torbę, wziął od niej płyn - metadon, napełnił strzykawkę i odleciał. Nie odzywał się około godziny.
Początek ćpuńskiej miłości. Czasami ich odwiedzam. Siadam w kącie tej meliny i piję wódkę. Obserwuję ich popieprzone życie.
Smutny widok. Paraliżuje mnie ten obraz toksycznej miłości.
Patrzę jak usypiają i nastaje cisza jak makiem zasiał.
Wychodzę.