Wierszyk chyba tylko z pozoru beztroski, a szczurka można odnieść do niejednego artysty/człowieka, bo choć to zwierzątko jest tu bohaterem, ja wyczuwam "drugie dno", treść uniwersalną, mówiącą o nas w naszych wzlotach i upadkach, o naszym małym "tu i teraz", o tym, że życie to nie mleczna droga - raczej błotnista i wyboista drożyna...

Ten pesymizm przebija z wersów.
I wykiwanie kota to jak wykiwanie przeznaczenia.
To niewykonalne.

Podobało mi się, bo można się w tym wierszu odnaleźć, jest na tyle czytelny i wzbudzający w wyobraźni konkretne skojarzenia, że bez trudu "działa" na czytacza, co uważam za zaletę