Minął chłodny, pochmurny i przepełniony stęchłą wilgocią dzień. Kolejny październik wypchany po brzegi bólem, krzykami, zapachem śmierci i strachu. Wszystkiego, co dobre brakowało, a złe mnożyło się szybciej niż szczury. Karol przyglądał się śpiącemu synkowi. Chłopiec wielokrotnie wzdrygał się i kulił, lecz nie opuszczał krainy snów. Jedynej, która miała szansę ukoić, przywrócić choć chwilową normalność. Niestety i ona nie dawała rady. Nie pamiętał, kiedy ostatnio sam przespał w jednym ciągu dłużej niż dwie godziny. Żeby chociaż mały wypoczął. Lęk i zmęczenie w oczach dziecka powodowały, że rzeczywistość stawała się jeszcze trudniejsza do zniesienia, a wnętrze skręcało w dotkliwych spazmach. Wziął do ręki ołówek.

Przestańcie, odpuście,

Dajcie wybiec

Dość już

Paskudnej owsianki

Z kul, krwi, osocza i łez

Gniew znowu chluśnie

Wpłynie rzeką

Do mórz

Załóżcie wianki

Niech nadejdzie wreszcie kres

-Tato! Tato!

- Jestem, synku. Już dobrze. Jesteś bezpieczny – kłamał. Wiedział, że inaczej nie może. Chwycił chłopca za szczupłą rączkę i głaskał, póki nie wyrównał się oddech i mały znów zasnął.

Z oddali dobiegały huki. W kominku konał ogień. Z chwili na chwilę w pokoju robiło się chłodniej. Wstając z łóżka kopnął piętą coś stojącego pod nim. Z uzasadnioną doświadczeniami obawą wyjął owinięty starymi gazetami karton. Wewnątrz znajdowały się stosy ulotek zaczynających się słowami: Żołnierze! Rodacy! Okupant opada z sił… Zadrżał. Nie chciał czytać dalej. Podszedł do kominka i sporymi garściami wrzucał papier do dogorywającego płomienia. Natychmiast zrobiło się jaśniej i cieplej. Niestety na zbyt krótką chwilę. Papier zniesie wszystko, lecz z nim znika to, co ze sobą niósł. Na szczęście.

Zza przesłoniętego ciemnym kocem okna dobiegły odgłosy szybko zbliżających się kroków. Wielu nóg. Gdy usłyszał dwa strzały, żołądek skurczył się, a serce na moment wstrzymało oddech. Sięgnął po kartkę leżącą na stole i wrzucił ją bez zastanowienia w niewielki ogień.

…wreszcie kres

Wsłuchiwał się w dziwną ciszę, która zapadła po niedawnym harmidrze. Nie zauważył, kiedy chłopiec usiadł na łóżku.

- Tato, potrzebuję kartki, pędzla i twoich farb.

- Teraz? Po co?

- Muszę to zrobić teraz, bo rano będzie za późno.

- A co chcesz zrobić?

- Namaluję niebo. Dla mamy.