Tyle mam do nadrobienia, że nie wiem, od czego zacząć, więc zabieram się za najbliższy utwór.
Trafia do mnie, bo w życiu przeżywamy takie czy inne zaćmienia i brak światła, nawet przez chwilę, potrafi wyzwolić różne myśli.
Zwłaszcza ujęła mnie końcówka, bo czasem odczuwam podobnie.

Ale trochę sobie pogawędzę, Zoleńko.

W moim odczuciu lepiej brzmiałoby - okno za oknem.
Jednak sporo tych "za" - może więc jakaś mała kombinacja?
Natomiast "tango do chleba" jest niezmiernie urokliwe.


Jedno "kasyno" zmieniłabym na jakiś równoważnik.
A "przegrała/przegraliśmy" może na "straciliśmy"?
Mnie się nasuwa:
- bez hazardu
straciliśmy dużo więcej
niż nasze majorki - bez przecinka przed "niż".

A teraz zostawiam buziaka i zmykam.

Ja łykam bez mrugnięcia okiem ten wiersz. Jak zwykle historia, która może dotyczyć każdego z nas. Szczególnie ten fragment, chociaż Mila sugeruje poprawki. Ona jest większą perfekcjonistką.



Zatem poczytałam z zadowoleniem, troszkę z refleksją.

Serdeczności.

Chociaż przelotnie jak deszcze wiosenny, ale wczytałam się emocjami w Twoje pisanie, z pierwszego wrażenia zostaje westchnie "jakie to piękne", chociaż lirycznie zdaje się dotykać smutku, to jednak tylko smuteczek, bo czytelnik odczuwa spełnienie narratorki, w tle uspokojone emocje i stabilność, kiedy świat jest wielkim niepokojem i niepewnością, tu znaczenie mają jakby drobiazgi, bo czym w sumie jest rachunek za prąd i czy brak wakacji na Majorce, kiedy pięknie jest na łąkach i polach, gdzieś niedaleko za miastem. I dzieci, one największym szczęściem! To piękny wiersz, jestem pewna, że tomik właśnie takich, wbrew ambicjom krytyków i znawców sztuki, odniósłby absolutny sukces. Zobacz tylko, czego ludziom trzeba, co oferują księgarnie, gdzieś pomiędzy książkami wielkiego formatu, coś, co nazywam plasterkiem na serce, ten wiersz, to właśnie taki plasterek na serce!
Zbierz je wszystkie proszę, ludziom potrzeba chleba, nie wymyślnych mufinek, ten wiersz jest jak chleb...
Serdeczności, Zoleńko!