Hymn smutny tekst traktujący o tęsknocie. Wiersz nasunął mi na myśl teksty piosenek zespołu HIM. DOBRY poziom trzymasz

Pozdrawiam

Wszystko bardzo mnie cieszyło aż do wzmianki o śmierci....
Brrr....
To ona ma Was połączyć?
Do wersu o niej jest tak, że wiersz działa, i czuć go w sobie, ale ta śmierć, hm, nie rozumiem jakoś w małości swego umysłu.
Przecież zakochani chcą żyć i kochać - tak to widzę, ja, zakochany i żywy, żyjący.

Ale masz prawo do tego, by wiersz mówił twoim słowem.
Jako całość podoba mi się, choć koleżanka śmierć zawsze budzi u mnie niechęć.
I to się chyba nie zmieni.

I wyczuwam tę aurę "beznadziejności" jaka obecna jest w wierszu.
Jakby miało nie być jutra.
Trochę jak utwory E.A.Poe
Takie kochanie jak stąpanie po kruchym lodzie.
Jak życiowy hazard.

Teraz już rozumiem, i jako "kochający po grób", tym bardziej jestem w Twoim wierszu, Moniko
To, że nie wszystko. co pisałaś komentowałem, nie znaczy, że nie czytałem - czasem jestem jak duch, który jest, ale go nie widać
Trzymasz poziom i to się ceni.
Ostatnio w ogóle mało czasu na portal...

Całuski

Smutno, ale jakże romantycznie właśnie Bardzo podoba mi się ten wiersz, przekaz jest jasny. Krótko, ale intensywnie potrafiłaś opisać tęsknotę.
Tytuł jakże przewrotny. Kojarzy mi się z tym, że ktoś stoi na zewnątrz zamiast w środku, patrzy na ciepłe światło w oknach, ale nie może już wejść do domu.
Bardzo pasuje do wiersza.

Pozdrawiam!

faith - pięknie odczytałaś tytuł tak to już jest z tą miłością. Dziękuję za odwiedziny!

ApisTaur - miło, że Ci odpowiada Dziękuję za sugestię, już zmieniłam i rzeczywiście jest lepiej.

Pozdrawiam