Zbyszku, pamiętaj, że nie jestem fachowcem, a jedynie czytaczem, a moje dotychczasowe próby wymagały poprawek, ale uwagi innych czytających bardzo mi pomagają, więc staram się zostawiać swoje wrażenia, może pomogą, może zainspirują, może ...
zgadzam się i jednocześnie nie zgadzam się z Wodniczką - uwzględniłam jej uwagi i w Twoim wierszu nadal pozostaje ogrom treści, która mnie tak urzekła
zobacz, jak by to wyglądało z nowym tytułem:

zagubiona

błądzisz
w świecie pełnym cudów
nie widzisz wyjścia z tunelu
zaplątanych myśli

pośród pięknych kwiatów
sięgasz po kolczaste osty
nie dostrzegasz kolorów tęczy
darowaną przez Boga na zgodę

różowe okulary zamieniłaś
na laskę ślepca by jeszcze mocniej
wbić się w muł mętnej rzeki
bez powrotu

na zielonej łące
rośnie stare mądre drzewo
zamiast tulić się do liści
wybierzesz suchą gałąź


a i tak uważam, że można to lepiej napisać, bo przesłanie wiersza jest uniwersalne i bardzo często tak się waśnie czuję: błądzę i dokonuje złych wyborów
dlatego dla mnie ten wiersz jest świetny

Zbyszku, witaj znów!

Niestety, kompletnie nie znam się na zasadach pisania wierszy, tym bardziej tych współczesnych - bez znaków interpunkcyjnych, więc niczego na tym polu nie mogę podpowiedzieć, pochwalić czy skrytykować. Ale wiersz jest tak aktualny, że trudno oprzeć się wrażeniu, że dotyczy większości z nas. I chociaż sama coraz częściej taplam się w mętnej rzece, wciąż jeszcze dostrzegam kolory dobrej tęczy.

Smutno pozdrawiam,
rysik12