"coraz mniej Margaret wyczekującej w oknie" - to naprawdę piękne.

Bardzo mi się styl podoba, lubię takie spokojne pisanie, które IMHO pozwala lepiej wydobywać tragizm ze zwyczajności. Dla mnie piękny i mądry wiersz o przemijaniu. Świetny ostatni wers. Zastanowiłbym się tylko nad tym:

Chcę powiedzieć Margaret,
że i mnie i moje dzieci zakopią w czarnej dziurze,

Może bez tej czarnej dziury? Jeśli słowa są niepotrzebne, to ja zwykłem je wyrzucać. A więc może:

Chcę powiedzieć Margaret,
że i mnie i moje dzieci zakopią.

Poza tym jestem naprawdę na tak. Biorę do ulubionych.

Witaj
Bardzo ciekawie u Ciebie. Miło było przejść się wyobraźnią po Twojej przestrzeni. Jestem jak najbardziej na tak dla Adelaide.

Pozdrawiam

zaczarowałaś słowa. dałem się ponieść nurtowi Twojego opowiadania. tak. czarna dziura jest straszna, choć najgorszy chyba czas tuż przed. bardzo na tak. pzdrr

Napisałaś ten wiersz tak swobodnie (po Adelinemu), a przecież podtekst jest taki zatrważający, smutny jak cholera. Świetny obrazek Ci wyszedł. Ma klimat!

Adelo - toż to cała historia, w mojej wyobraźni - kamienicy. Być może zazdrościłabym takiej umiejętności ubrania w słowa i strofy, ale mam zbyt wielką przyjemność, żeby sobie psuć odbiór.

Pozdrawiam

jakoś mnie tak nastroił melancholijnie... Margaret, oni... i ja. Zaczarowana.

Amso, serdecznie pozdrawiam Twoją kamienicę. Dziękuję.
Faith, kłaniam się, niezmiernie mi miło.
Passi, dziękuję za zaczarowanie
Lilah, nic nie da się na to poradzić
A.