Byłem gotów wrócić.

Spojrzałem na południe, gdzie znajdował się dom, gdzie znajdowała się Ona... Ta, która ostatnim czasem nie miała dla mnie czasu zajęta robieniem kariery. Mówi się, że niektórzy ludzie zarabiając na życie zapominają by żyć. Czy Ona była kimś takim? Nie wiem, może przesadzałem. Może po prostu ja nie mogłem się z tym wszystkim pogodzić.  Może po prostu byłem inny? Tak jestem inny. Pomyślałem sobie. Należałem do tych ludzi, dla których to co najcenniejsze było darmowe. Dla mnie te złote pola oblane blaskiem słońca, paczka fajek i niebieska nieskończoność rozpostarta nade mną były największym luksusem. Byłem w stanie podziwiać naturę godzinami, błądząc myślami  w  miejscach gdzie błądzili o wiele więksi ode mnie od zarania dziejów.

 Podczas swojej podróży spotykałem podobnych do siebie, włóczących się Diogenesów, pokazujących światu, że można żyć niezależnie. Być wolnym. Ale Diogenes nie miał racji - nie byłem niezależny. Byłem wolny lecz nieszczęśliwy. Brakowało mi bowiem jednego elementu, być może tego najważniejszego... Brakowało mi Jej.

Zasłyszałem gdzieś kiedyś, że jedyną osobą która może uczynić nas szczęśliwym, jesteśmy my sami. Z tym też nie mogłem się zgodzić. Miałem wszystko za czym tęskniłem i co chciałem zdobyć, ale tak naprawdę pragnąłem tylko Jej. Bo na samym końcu tylko Ona się liczyła. I to może dlatego właśnie miliardy ludzi zgadza się codziennie na rutynę i nudę. Może dlatego właśnie ci ustabilizowani byli spełnieni a ja nie? Czy to nie było tak, że szukając szczęścia podczas mojej podróży, wśród tych wszystkich przygód, tak naprawdę przed tym szczęściem uciekałem?

Ponownie spojrzałem na południe. Ona była kobietą sukcesu, ja byłem dzieckiem autostrady, a kobieta i dziecko to nie najlepsze połączenie...

I kiedy tak spoglądałem w stronę domu i myślałem nad tym którędy byłoby najszybciej wrócić, wyciągnąłem kciuk w górę, złapałem jakiś samochód i pojechałem w przeciwnym kierunku.