Już tytuł skojarzył mi się z "Lombardem złudzeń" Hłaski.
Sarkastycznie, zajadle, w pewien sposób mrocznie.
Bo?
Bo czuć tu teatr nie takich uczuć, jakie by się chciało w realu przeżywać, czuć ból istnienia, jakiego nie chciałoby się doświadczyć, więc?
Więc nie zawsze świeci słońce.
Czasem pada deszcz, albo nic się nie dzieje.
I chyba to jest najgorsze.
Może właśnie to ujrzałem w tym wierszu?
Marazm, pustkę, syf...
Tak to widzę.

niewidzialna-pisarka - sarkazm tego wiersza jest przygnębiający, ale sama prawda. Masz dobry zmysł obserwacyjny, który umiesz przełożyć na poezję. Mam jednak uwagę co do sposobu przedstawienia bohatera, czy raczej jego braku. Rozumiem, że pod ten bezosobowy podmiot może podstawić każdego, to on kupi, zmieni kreację itd., jednak wydaje się, że lepiej byłoby zrezygnować z tej formy, za bardzo się kojarzy z przysłowiowymi "oni", bo wówczas tak naprawdę można zwalić wszystko na "onych" - przecież piszesz o tych tam, a nie o nas, mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli.

Pozdrawiam