Znałam kiedyś kobietę, która nosiła swoją skórę na ubraniu. Ja zupełnie jej nie posiadam – dawno temu, usiłując się zabić, popełniłam nie samo-, a właśnie – skórobójstwo. Chcę, żeby moją skórą wyłożone było niebo... – śpiewałam tamtego dnia.

      Wskazówki zegara nie pomogą: pamiętam to o wiele za dokładnie. A przecież, wtedy miałam jedynie serce na dłoni. Wróciło do mnie kilkanaście lat później, zapakowane w tęczę. Wzięłam ją za powróz, przy czym dotarło do mnie, że zgubiłam pryzmat.

      Ja – człowiek zbudowany z kry, stali. Z krystalicznych białek ocznych, którymi widzę prawie to samo, co... Co mi umknęło? Przeszłość? Nie, bo...? Znam je: błę(dny )kit. To ze złych myśli, którymi było nasączone, urodziła się myśliwa.

      Pamiętam tamten dzień. Trafiłam z roztargnienia do komory gazowej serca. Moja skóra była jedyną maską przeciwgazową. Spełniła swoje zadanie, ale dlatego umarła, jak i wieczne jutro. Odtąd noszę na sobie wnętrzności.

      A jednak dziś, jak wtedy, mówię do siebie:

      – act, eon!**

____________________________________________________________

* parafraza cytatu z „Oceanu na końcu drogi” Neila Gaimana;

** act, eon! (ang.) – działaj, eonie!