Niezwykły wiersz z bardzo intrygującą ścieżką interpretacyjną, w której kardynalnym zdaje się rozszyfrowanie dwóch przestrzeni: "przejrzewającej jasności" i przestrzeni "nieskończonej". Ta pierwsza otrzymuje epitet "przejrzewająca" - moim zdaniem - w opozycji do dojrzewajacej. To rzeczywistość (jasność jako coś oczywistego, odpoznanego, bliskiego, zrozumiałego), która jednak już odchodzi jako przejrzała. W niej wszystko było naturalne, czyste, dobre i jasne - normalne:



Ale już pojawiają się symptomy skażenia:



W nowej - nieskończonej - dotychczasowy świat na opak. Nieprzyjazny, niezrozumiały, budzacy lęk.

Doskonała puenta:

ale orbity tych ciał nigdy się nie przecinają, nie mają punktów stycznych. Samotność nie tylko piskląt, pozór i wszechobecna samotność "na trzeciej planecie od Słońca".

Prześwietny wiersz, hp, świetnie poprowadzony, gdzie mimo niełatwej metaforyki dla się czytelnikowi wykrzesać sens. Głęboki sens. To lubię, to cenię, nad takimi pochylam się nie żałując czasu i emocji.

Serdeczności.