niebo było czarne, złociła je ziemia.
burza pokazała ciemną stronę lata.
prężyły się kłosy, sięgając spełnienia,
w środku stała grusza - pępek tego świata.
 
burza pokazała ciemną stronę lata,
horyzontem dzieląc je na czerń i błękit.
grusza wyznaczyła środek tego świata,
człowiek mógł zanurzyć się w chabrowej głębi.
 
gdy horyzont dzieli świat na czerń i błękit,
człowiek może tyle, co motyl nad łąką.
kiedy się zanurzy wśród chabrowych głębin,
zgubi cały smutek w potarganych pąkach.
 
człowiek wszystko może - jak motyl nad łąką,
kiedy ciężkie kłosy sięgają spełnienia.
potargany smutek zgubił się wśród pąków,
niebo było czarne, złociła je ziemia.